|
|
E G Y P T E |
|
|
Het dichtstbevolkte deel van Egypte wordt ongetwijfeld gevormd door de oevers en de delta van de Nijl. Verder behoren grote delen van het land tot de Saharawoestijn, met in het westen wel enkele oases.
Egypte grenst in het noorden aan de Middellandse Zee, in het oosten aan de Gazastrook, Israël en de Rode Zee, in het zuiden aan Soedan en in het westen aan Libië. In het oosten van Egypte ligt het Sinaï-schiereiland, dat behoort tot het Aziatische continent.
De hoofdstad is Caïro, tevens de grootste stad van Afrika.
Politiek
In 1981 werd president Anwar Sadat onder andere wegens zijn toenadering tot Israël door islamitische extremisten vermoord.
De toenmalige vicepresident Hosni Moebarak regeert het land sindsdien praktisch als dictator. Op 7 september 2005 vonden de eerste verkiezingen plaats, met meerdere door Moebarak uitverkoren kandidaten.
Egypte heeft een éénkamerparlement met 454 leden en daarnaast een raadgevend orgaan met 210 leden. De president heeft aanzienlijke macht en hij kiest zelf de regering en de opvulling van diverse hoge posten.
In de buitenlandse politiek probeert Egypte zich tussen het Westen en de Arabische wereld in te houden. Bij de bevolking is deze politiek niet erg populair, zoals bleek uit grootscheepse protesten tegen de Golfoorlog. Ook de vrede met Israël is in eigen land niet populair.
De situatie van de mensenrechten laat nog steeds te wensen over. Hoewel er de laatste jaren beterschap is, wordt er nog steeds rechtgesproken door speciale militaire en noodtoestandtribunalen.
Duizenden vermeende leden of sympathisanten van verboden islamitische groeperingen zitten zonder aanklacht of proces vast. Anderen kregen lange straffen opgelegd door militaire rechtbanken en wel na flagrant oneerlijke processen. Marteling en mishandeling komen stelselmatig voor. Egypte is één van de landen waar de doodstraf niet alleen wordt uitgesproken maar ook uitgevoerd. Ook gewapende oppositiegroepen maken zich schuldig aan mensenrechtenschendingen.
Sinds 1998 worden de leden van twee religieuze groeperingen systematisch vervolgd en opgesloten onder artikel 98(f) van de strafwet. Dit artikel legt straffen op van zes maanden tot vijf jaar voor het "uitbuiten van de godsdienst". Sommige mensen worden veroordeeld omdat ze in bepaalde publicaties over religieuze onderwerpen discuteren, anderen omdat de overheid hun religieuze beleving als een misdrijf beschouwt.
Hoewel honderden slachtoffers van marteling in Egypte de afgelopen tien jaar klachten bij de autoriteiten hebben ingediend, zijn voor zover bekend geen snelle en onpartijdige onderzoeken uitgevoerd die tegemoetkomen aan de internationale normen voor de mensenrechten.
Zoals gezegd is de mensenrechtensituatie in Egypte ver van rooskleurig: mensen, die ervan verdacht worden te sympathiseren met verboden islamistische bewegingen, blijven vaak jarenlang in detentie zonder aanklacht of proces en foltering en mishandeling in de gevangenis komen veel voor.
Op 31 oktober 2006 werd Tal'at Sadat door een militaire rechtbank veroordeeld tot één jaar gevangenisstraf mét arbeid. De beschuldiging luidde: "belasteren van het leger en verspreiden van valse berichten". Hij is een neef van de vermoorde vroegere president Mohamed Anwar Sadat en parlementslid voor een kleine oppositiepartij, Al-Ahrar. Tijdens het onderzoek werd zijn parlementaire onschendbaarheid opgeheven.
Op de 25ste verjaardag van de moord op de voormalige president had Tal'at Sadat een aantal interviews gegeven. Daarin beschuldigde hij het leger en enkele officieren van de Republikeinse Wacht van betrokkenheid bij het complot om zijn oom te vermoorden. Tal'at suggereerde ook dat de huidige president, Hosni Moebarak, die toen vice-president was, misschien betrokken was bij de moord. Anwar Sadat werd neergeschoten tijdens een militaire parade op 6 oktober 1981. De schutter werd veroordeeld en geëxecuteerd in april 1982.
Tal'at Sadat kreeg niet het recht op afdoende legale bijstand en moest voor een militaire rechtbank verschijnen, ook al is hij burger. Hierdoor heeft hij geen recht op beroep voor een hogere rechtbank. Verschillende Egyptische mensenrechtenorganisaties drukten hun bezorgdheid uit over deze zaak en veroordeelden zijn gevangenisstraf.
Deze man moet als gewetensgevangene beschouwd worden omdat hij gevangengezet is omwille van het uitoefenen van zijn recht op vrije meningsuiting. Amnesty International heeft er al herhaaldelijk bij de Egyptische autoriteiten op aangedrongen om niet langer burgers voor militaire rechtbanken te brengen omdat zo enkele van de meest fundamentele vereisten van het internationaal recht geschonden worden. Ook zou Egypte bepaalde wetgeving moeten herzien of afschaffen, die gevangenisstraffen oplegt voor daden die men enkel kan beschouwen als het uitoefenen van het recht op vrije meningsuiting of vrijheid van religie.
Op 27 juni 2010 kondigde de gouverneur een ontwikkelingsplan voor Aswan aan. Het Al-Sahabygebied wordt in dat plan als een onveilige zone omschreven. De huizen in dit gebied moeten volgens het plan dan ook gesloopt worden. Hierdoor komen 1500 families op straat te staan.
Op 25 juli dienden deze families samen klacht in bij de lokale overheid.
De Egyptische overheid voorziet weliswaar alternatieve huisvesting voor de families, maar die is ondermaats en bovendien ver verwijderd van scholen en gezondheidszorg. Slechts 320 van de beschikbare woningen zijn uitgerust met één slaapkamer waardoor de woningen niet geschikt zijn voor families.
Er werd geen overleg gepleegd met de bewoners van Al-Sahaby voor de aankondiging van de sloopplannen. Bovendien hebben de bewoners tot op heden nog geen schriftelijke mededeling ontvangen waarin de juridische basis voor de plannen zou uitgelegd worden. Dit maakt een aanvechting van de plannen voor een rechtbank moeilijk. De autoriteiten lieten de bewoners ook weten dat men geweld zal gebruiken bij tegenstand en dat actievoerders zullen gearresteerd worden. Een datum voor de sloop werd nog niet bekendgemaakt.
In 2005 won Moebarak dus de verkiezingen, met zelfs 88% van de stemmen. Maar na de geslaagde opstand in Tunesië in januari 2011 tegen het autoritaire regime van president Ben Ali braken enkele weken later ook onlusten uit in diverse Egyptische steden. Honderdduizenden mensen protesteerden tegen het bewind van Moebarak, die verantwoordelijk wordt gehouden voor de corruptie en grote armoede in het land. Bij deze onlusten vielen meer dan 300 doden.
Op 11 februari, bij het aftreden van de president na 18 dagen van massaal protest, kreeg Egypte een militair bewind. Volgens de grondwet wordt binnen zestig dagen een nieuwe president gekozen. Ondertussen staat Minister van Defensie Mohamed Hussein Tantawi aan het hoofd van de Hogere Militaire Raad die na het aftreden van Moebarak de controle over Egypte heeft. Maar hoewel het leger sterke banden had met Moebarak, geniet het respect onder de bevolking. Tijdens de achttien dagen durende protesten hadden de militairen zich niet tegen de demonstranten gekeerd, maar zich ook niet openlijk achter Moebarak geschaard. Nu en dan werden de activisten zelfs beschermd door het leger.
Meer informatie is te vinden op Wikipedia.
|
Uit het jaarrapport 2010 van Amnesty International (2009) Doodstraf: wordt gehandhaafd. Levensverwachting: 69,9 jaar. Sterftecijfer onder 5 jaar (m/v): 42/39 per 1000. Alfabetisme onder volwassenen: 66,4 %. De regering maakte nog steeds gebruik van noodtoestandsbevoegdheden om vreedzame critici en tegenstanders te detineren, evenals mensen die verdacht werden van misdaden tegen de veiligheid of betrokkenheid bij terrorisme. Sommigen werden in administratieve detentie vastgehouden, anderen werden na oneerlijke processen voor militaire rechtbanken veroordeeld tot gevangenisstraffen. Marteling en andere vormen van mishandeling kwamen nog steeds veel voor in politiecellen, in detentiecentra van de veiligheidspolitie en in gevangenissen. In de meeste gevallen bleven de daders onbestraft. Het recht op vrijheid van meningsuiting, van vereniging en van vergadering werd beperkt: onder andere journalisten en bloggers werden gedetineerd of vervolgd. Honderden gezinnen die in de "onveilige gebieden" in Caïro woonden, werden gedwongen uit hun huizen gezet: sommigen raakten dakloos, anderen konden zich elders vestigen, maar zonder garantie dat ze daar konden blijven. Mannen die ervan werden verdacht homoseksueel te zijn, werden vervolgd onder een "losbandigheidswet". Ten minste negentien mensen die de grens met Israël wilden oversteken, werden door grenswachten doodgeschoten, ogenschijnlijk zonder dat ze een bedreiging vormden. Ten minste 269 mensen werden ter dood veroordeeld en ten minste vijf mensen werden geëxecuteerd. |
Vanaf 28 november koos de Egyptische bevolking een nieuw parlement in de eerste verkiezingen sinds de val van Mubarak. Zo’n 50 miljoen Egyptenaren mochten gaan stemmen.
Maar hoe historisch zijn deze parlementsverkiezingen? Wel, nauwelijks een jaar ervoor vonden de laatste verkiezingen onder Mubarak plaats en toen werd er enorm gefraudeerd. Vrijwel alle oppositie, inclusief de kandidaten van de Moslimbroederschap, trokken zich terug en er kwam een parlement zonder oppositie. De fraude van vorig jaar heeft bijgedragen tot de volksopstand tegen Mubarak in februari. De verkiezingen zijn dus historisch te noemen. Maar in welke mate, dat valt nog af te wachten. De verkiezingen werden immers georganiseerd onder toezicht van het leger, dat duidelijk heeft laten blijken een greep op de macht te willen houden.
De campagne is vrij geweest, hoewel er natuurlijk wel behoorlijk is gemept op de activisten op het Tahrir-plein die opriepen om de verkiezingen te boycotten. Vorig jaar nog werd enorm veel geweld gebruikt door de knokploegen van Mubarak en hopelijk is deze oude gewoonte nu verdwenen. Bovendien deden ook voormalige aanhangers en prominenten van Mubaraks partij mee aan de verkiezingen, mensen met veel geld, die met name op het platteland hoge ogen gooien.
Egypte is in drie districten verdeeld. Eerst wordt er voor het lagerhuis gekozen. In elk district worden twee rondes gehouden die twee dagen duren, wat in totaal betekent dat pas in januari een uitslag bekend zal zijn, maar dan moeten er nog verkiezingen voor het hogerhuis komen.
Tot dusver was de opkomst bij Egyptische verkiezingen altijd heel slecht, tot zo'n 10 %. Dat bewees dat Egyptenaren geen enkele illusie hadden dat er iets met hun stem zou gebeuren. Hopelijk ligt dit getal heel wat hoger: een betere opkomst zegt iets over de verwachtingen bij Egyptenaren over de mogelijkheid dat echte verandering mogelijk is.
Verwacht wordt dat de onder Mubarak verboden Moslimbroederschap het heel goed zal doen en het belangrijkste blok in het parlement zal gaan vormen. Nu is het nog zo dat in het parlement tweederde van de zetels gereserveerd is voor politieke partijen en eenderde voor individuele kandidaten, een constructie bedoeld om de macht van de Moslimbroederschap te verkleinen.
Uit de eerste prognoses bleek dat de islamitische Partij voor Vrijheid en Rechtvaardigheid, die uit de Moslimbroederschap is ontstaan, de eerste ronde van de parlementsverkiezingen zou winnen. De traditionele partijen gingen achteruit. De Moslimbroeders zouden op kop eindigen in zes van de negen provincies die op het spel stonden in de eerste ronde. Volgens de onafhankelijke krant al-Chourouq behaalde de Partij voor Vrijheid en Rechtvaardigheid 47% van de stemmen, het Egyptisch Blok 22%. De rest van de 27 provincies zijn half december en januari aan de beurt.
De opkomst voor de tweede ronde was eerder laag en waarnemers meldden onregelmatigheden bij het tellen van de stemmen.
Uiteindelijk zal pas in maart de samenstelling van het nieuwe parlement bekend zijn.
Op 21 december brachten de Egyptenaren hun stem uit in de tweede ronde van de parlementsverkiezingen in een derde van de Egyptische provincies. Op vijf dagen tijd vielen veertien doden na schermutselingen in de hoofdstad Caïro tussen tegenstanders van het militaire regime en de ordetroepen...
Wordt vervolgd ...
Egypte en vrouwenrechten: lees hierover zeker de bijdrage op de site van AI.
Valt er een jaar later (december 2010) eigenlijk iets te vieren?
MO* vroeg het o.a. aan de Egyptische schrijver Alaa Al-Aswani, een bekend gezicht in de Arabische wereld.
Egyptische activisten maakten via Twitter felicitaties over aan de Libiërs toen bekend raakte dat Khadaffi opgepakt was en even later dood werd verklaard. Er werd niet gerouwd om Khadaffi, maar velen bleven achter met het gevoel dat de opstand in Libië een "gesloten" revolutie was en de toekomst weinig rooskleurig.
De Egyptische journaliste en activiste Nawara Negm vertolkte in haar twitterberichten een wijdverbreid gevoel dat de islamitische partijen in Egypte veeleer aan de kant stonden van de contra-revolutie dan van de revolutie. Ze wordt nog altijd geplaagd om haar ontroerende uitspraak meteen na de val van Moebarak, toen ze al op Al Jazeera zei: "Vanaf vandaag is er geen angst meer, geen onrechtvaardigheid". De werkelijkheid is dat de veranderingen die men verwachtte, niet verwezenlijkt werden. Protestacties, betogingen en stakingen bleven (en blijven) aanhouden.
De overgangsperiode lijkt oneindig te duren en vele waarnemers vrezen ervoor dat het oude regime opnieuw aan de oppervlakte komt. Kan men in die omstandigheden nog wel van een revolutie spreken?
Alaa Al-Aswani: "Ik ben niet bang van de Moslimbroeders. De revoluties in Egypte en Tunesië hebben het ondenkbare gerealiseerd. Ben Ali van Tunesië was een dictator. Hij was de staat. Hij is gevlucht. Ook Moebarak was de staat en wordt nu berecht. Niemand had dit voor mogelijk gehouden. En het fantastische is dat het gerealiseerd werd door massaal en vreedzaam in opstand te komen. Een pagina is omgeslagen en een nieuw tijdperk is begonnen, al gaat dat natuurlijk gepaard met heel veel problemen."
- Is er behalve de vervolging van Moebarak iets van dat nieuw tijdperk te merken?
Alaa Al-Aswani: "Revoluties schakelen niet alleen een politiek systeem uit maar ook een maatschappelijk en intellectueel systeem, met het doel om een nieuw op te bouwen. Revoluties zijn geen zondagswandelingen. Wij zijn nu in Egypte in het hart van de strijd voor verandering. De Militaire Raad die nu het land bestuurt, was nooit tegen Moebarak. Hij heeft de echte verandering in Egypte stopgezet en wil hervormingen doorvoeren. Maar de revolutie is hardnekkig en aanvaardt geen tussenoplossingen."
- Waarom komen die veranderingen zo traag op gang?
Alaa Al-Aswani: "Veel mensen, ook binnen de veiligheidsdiensten, zijn op post gebleven. Het is normaal dat zij er alles aan doen om het oude systeem te handhaven. Echte verandering kan niet alleen het einde betekenen van hun carrières maar kan hen ook in gevangenis doen belanden. En dus worden problemen kunstmatig geproduceerd, zoals het tekort aan benzine of de veiligheidsproblemen. De media die tot de overheid behoren, spelen hetzelfde spel als in het tijdperk van Moebarak. Ze paaien de Militaire Raad en verspreiden leugens."
- Is dat het resultaat van een langdurige dictatuur waarbij de mensen geconditioneerd zijn geraakt?
Alaa Al-Aswani: "Neen, want de miljoenen mensen die in opstand zijn gekomen, hebben ook dertig jaar onder de dictatuur geleefd. Het is veeleer een kwestie van belangen. In 1952 pleegde Nasser de staatsgreep die later in een revolutie veranderde. Tijdens het eerste jaar van zijn bewind diende hij het oude regime harde klappen toe. Hij beperkte het privé-eigendom en de herverdeelde landbouwgrond om de revolutie te beschermen. De Militaire Raad heeft het tegenovergestelde gedaan. Het zijn nog altijd dezelfde mensen op dezelfde sleutelposities, overal, ook in de media. Er zijn geen revolutionaire maatregelen genomen na de val Moerbarak."
- De Moslimbroeders worden steeds vaker gezien als mensen die het oude regime helpen in stand houden. Terecht?
Al-Aswani: "Het probleem van de Moslimbroeders is dat ze dezelfde fouten blijven maken sinds hun oprichting in 1928. Ze gaan ervanuit dat wat in hun eigen belang is, ook in het belang is van Egypte. Dat heeft hen ertoe geleid het regime te steunen en dat hebben ze gedurende heel hun geschiedenis gedaan, zonder uitzondering. De Moslimbroeders hebben de Militaire Raad ervan overtuigd dat deze revolutie alleen via hen gekanaliseerd kon worden. Maar intussen heeft de Raad ondervonden dat de invloed van de Moslimbroeders overschat wordt. Dat is de voorbije maanden duidelijk gebleken. Protestacties waar de Moslimbroeders afstand van namen, bleken een enorm succes en brachten alsnog veel mensen op de been. Bovendien hebben ze zich pas vier dagen na de start bij de revolutie aangesloten en semi-oplossingen aanvaard. Aanvankelijk wilden ze, zoals de anderen, een nieuwe grondwet. Maar toen de Militaire Raad met een grondwettelijke verklaring op de proppen kwam, hebben ze dat intiatief verdedigd.
Sinaï
De Sinaï is meerdere keren bevochten geweest. Na de Suezcrisis in 1956 liepen de spanningen tussen Egypte en Israël op. Als gevolg hiervan brak in 1967 een nieuwe oorlog uit: de Zesdaagse Oorlog. Israël veroverde de Sinaï op Egypte. In oktober 1973 probeerde Egypte de Sinaï te heroveren (Yom-Kippur), maar dit mislukte. Uiteindelijk werd in 1978 een vredesverdrag gesloten: de Camp Davidakkoorden. In dit verdrag werd afgesproken dat Egypte het bestaansrecht van de staat Israël erkent en dat Israël zich in 4 fases terugtrekt uit de Sinaï. Sindsdien ziet de Multinational Force and Observers, een internationale vredesmacht, er op toe dat het vredesverdrag ook daadwerkelijk wordt nageleefd.
In de recente geschiedenis zijn er in de Sinaï verschillende bomaanslagen geweest door extremistische Islamitische terroristische organisaties. Doelwit waren telkens Israëlische of Europese toeristen.
Op 7 oktober 2004 werd het Hilton-hotel in Taba geraakt door een bom waarbij 34 mensen om het leven kwamen. Dezelfde dag gingen er ook twee bommen af in Nuweiba; eentje voor een restaurant en de andere bij de ingang van een campsite. In totaal vielen er bij de aanslagen in Nuweiba drie doden.
Op 24 april 2006 werd de badplaats Dahab opgeschrikt doordat er rond 19.00 uur lokale tijd drie explosies plaatsvonden in het toeristische centrum. Het was er toen bijzonder druk wegens de vakantie ter gelegenheid van het Koptische paasfeest. Minstens 23 personen kwamen om het leven.
En op 23 juli 2005 explodeerden er bij terroristische aanslagen in Sharm el-Sheikh drie bommen. Hierbij kwamen volgens de autoriteiten 64, volgens de lokale ziekenhuizen zelfs 88 mensen om het leven, voor het merendeel Egyptenaren, maar ook toeristen uit onder andere het Verenigd Koninkrijk, Duitsland en Italië.
Geweld tegen vrouwen
In maart 2011 werden 18 vrouwelijke demonstranten opgepakt op het Tahrirplein in Egypte. In de gevangenis werden ze geslagen, vernederd en gedwongen een 'maagdelijkheidstest' te ondergaan.
Na de val van president Moebarak leek de mensenrechtensituatie in Egypte even hoopvol: de overgangsregering beloofde de mensenrechten te beschermen en sprak zich sterk uit tegen seksueel geweld. Al snel echter bleek dat demonstranten ook onder de overgangsregering niet veilig waren voor het leger en de veiligheidsdiensten. Militairen zetten vrouwen onder druk om niet naar demonstraties te gaan. Gingen ze toch, dan waren ze regelmatig slachtoffer van foltering, mishandeling en vernedering.
Geen enkele soldaat of agent is tot nu toe gestraft voor deze daden. Veel vrouwen durven niet naar buiten te komen met hun verhaal uit angst voor represailles of de reactie van hun familie. Vrouwen die toch gerechtigheid zoeken, vinden nauwelijks gehoor.
Op 26 februari werden meerdere dakloze families in het district Ezbet Al-Nakhl in Caïro gewelddadig verdreven uit het puin van wat eens hun huizen waren.
De gezinnen gebruikten het puin als onderdak nadat ze eerder onder dwang uit hun huis werden gezet en hen geen alternatieve huisvesting werd aangeboden door de autoriteiten.
Volgens de regering werden 400 families voorzien van alternatieve huisvesting. Volgens de bewoners en hun advocaten kreeg echter niet iedereen een nieuwe woonplek aangeboden. Voor de gedwongen uithuiszetting plaatshad, woonden er immers maar liefst 1200 families in de wijk.
Gedwongen uithuiszettingen zijn verboden door het internationaal recht. De Egyptische autoriteiten hebben gefaald om deze wet te respecteren .
Mensenrechten
Egyptische mensenrechtenorganisaties zetten zich al jarenlang in om de situatie in hun land te verbeteren. Het werk wordt hen echter steeds moeilijker gemaakt.
Deze organisaties werken vaak samen met Amnesty International tegen mensenrechtenschendingen zoals administratieve detentie en marteling. Ze hebben het al lang moeilijk in Egypte door de strenge wetgeving voor non-gouvernementele organisaties (ngo’s). In juli 2011 startte de Egyptische regering een onderzoek naar de buitenlandse financiering van ngo’s. Dit leidde tot een reeks van invallen bij internationale en lokale organisaties in december van dat jaar.
Eind 2014 lag er een wetsvoorstel op tafel dat het ontvangen van fondsen uit het buitenland strafbaar stelt: op overtreding staat levenslang en een boete van 500.000 Egyptische pond (ruim 55.000 euro). Alle ngo’s moeten zich laten registreren, anders volgen sancties. Een aantal mensenrechtenorganisaties werd registratie geweigerd omdat zij de nationale veiligheid zouden bedreigen.
De deadline voor registratie was 10 november 2014. Mensenrechtenorganisaties vrezen dat zij vanaf die dag vervolgd zullen worden.
Op 25 april 2016 pakten zwaarbewapende en gemaskerde agenten Ahmed Abdullah thuis op. Een agent sloeg hem meerdere keren met de loop van zijn geweer. Abdullah kan levenslang krijgen voor verzonnen aanklachten enkel en alleen omdat hij opkomt voor de mensenrechten.
Op die bewuste dag gingen veel mensen de straat op om te demonstreren tegen de overdracht van twee kleine Egyptische eilanden aan Saoedi-Arabië. De autoriteiten sloegen de protesten hard neer en arresteerden ruim tweehonderd mensen. In de aanloop ernaartoe werden al negentig mensen opgepakt, waaronder Ahmed Abdullah. Volgens de autoriteiten deed hij zogezegd pogingen om de staat te ontwrichten.
Abdullah is de voorzitter van de prominente ngo genaamd de Egyptische Commissie voor Rechten en Vrijheden. In die hoedanigheid werd hij enkele jaren geleden nog door Amnesty in Vlaanderen uitgenodigd voor een debat rond de Arabische Lente.
Ahmed Abdullah hield zich bezig met onderzoek naar mensen die zijn verdwenen, vermoedelijk door toedoen van de regering. Ook stond hij de familie bij van een Italiaanse student. Het lichaam van de student werd gevonden met ernstige sporen van marteling.
De autoriteiten vallen hem continu lastig vanwege zijn werkzaamheden. In januari kon hij nog maar net ontkomen toen veiligheidsagenten hem probeerden te ontvoeren uit het koffiehuis waar hij vaak komt.
Amal Fathy
Vrouwenrechtenactiviste Amal Fathy sprak zich uit tegen seksuele intimidatie in haar land. Ze zit nu al sinds half 2018 vast. Haar gezondheid gaat sterk achteruit. Ze heeft last van een extreme mate van stress en kan nauwelijks meer op haar benen staan.
Fathy deelde op 9 mei op sociale media haar eigen ervaring met seksuele intimidatie. Ook bekritiseerde ze de Egyptische overheid, die er niet in slaagt om vrouwen te beschermen. Ze kreeg een golf van kritiek en dreigementen over haar heen op sociale media. Twee dagen later pakte de politie haar midden in de nacht thuis op. Ook haar man, voormalig Amnesty-onderzoeker en directeur van een Egyptische mensenrechtenorganisatie, en hun 3-jarige kind moesten mee naar het politiebureau. Haar man en kind werden later die dag vrijgelaten.
Amal Fathy zit nog steeds in voorarrest. Ze wordt beschuldigd van het verspreiden van vals nieuws. Ook onderzoeken de autoriteiten of ze banden heeft met de verboden 6 April-Jeugdbeweging.
15 jaar voor verdediging van de mensenrechten!
Azza Soliman is een Egyptische advocate die de rechten van vrouwen verdedigt. Ze is mede-oprichtster van twee organisaties die juridische hulp verlenen aan vrouwelijke slachtoffers van huiselijk geweld, verkrachting, willekeurige gevangenisstraffen en foltering.
De Egyptische staat beschuldigt haar ervan dat ze het imago van het land besmeurt. Volgens de overheid vinden er helemaal geen verkrachtingen plaats in Egypte. Ze noemen haar onterecht een spion en een bedreiging voor de nationale veiligheid.
Om die redenen arresteerden de Egyptische veiligheidsdiensten Azza Soliman op 7 december 2012. Na een urenlange ondervraging kwam ze vrij, maar de aanklachten tegen haar werden niet ingetrokken. Daarom riskeert ze nog steeds een celstraf van 15 jaar. Ook werden haar bankrekeningen bevroren en kreeg ze een reisverbod opgelegd.
Kritische onderzoeker opgepakt en gemarteld!
Patrick Zaki George werkt als onderzoeker bij een Egyptische mensenrechtenorganisatie. Hij startte vorig jaar met een masteropleiding Genderstudies in Bologna, Italië. Toen hij op 7 februari weer landde op het vliegveld van Caïro werd hij gearresteerd en geblinddoekt. Hij werd tijdens zijn verhoor gemarteld met onder meer elektroshocks.
Patrick wordt beschuldigd van het ‘verspreiden van nepnieuws’, en het ‘aanzetten tot protesten, geweld en terroristische daden’. Het bewijs hiervoor zijn tien Facebookberichten die Patrick en zijn advocaat niet mochten inkijken. Patricks arrestatie houdt zeer waarschijnlijk verband met een klopjacht op critici die de Egyptische autoriteiten voeren sinds de massale anti-overheidsprotesten van september 2019.
Onschuldig in de cel!
Op 30 november 2020 vernam de familie van de 63-jarige mensenrechtenadvocaat Hoda Abdelmoniem dat ze in het ziekenhuis was opgenomen na een vermoeden van nierfalen en ernstige pijn.
Haar familieleden hebben haar voor het laatst gezien tijdens een rechtszitting op 27 oktober 2020, maar nog steeds worden gevangenisbezoeken en toegang tot haar medische dossiers geweigerd, wat hun bezorgdheid over haar gezondheid en welzijn vergroot.
Hoda wordt al meer dan twee jaar onschuldig en zonder proces vastgehouden en dit overschrijdt de maximumgrens voor voorlopige hechtenis die volgens de Egyptische wet is toegestaan.
Hoda is consultant voor mensenrechtenorganisatie Egyptian Coordination for Rights and Freedoms. Ze werd gearresteerd op de valse beschuldiging van ‘terroristische activiteiten’. Dit is een bekende truc van de Egyptische overheid om lastige mensenrechtenverdedigers monddood te maken.
Onze schrijfactie voor april: laat Ahmed Samir vrij!
Onderzoeker en student Ahmed Samir Santawy werd op 1 februari gearresteerd nadat hij zich op vraag van de politie had aangemeld op het kantoor. Vijf dagen lang wist niemand waar hij zich bevond. Ahmed liet weten dat hij tijdens die vijf dagen geblinddoekt ondervraagd werd. Hij zei dat hij tijdens het verhoor verschillende keren op het hoofd en in de maag werd geslagen.
Op 6 februari beval het SSSP (Supreme State Security Prosecution), een speciale tak van het openbaar ministerie voor zaken die te maken hebben met de 'staatsveiligheid', zijn detentie zolang het onderzoek naar aan terrorisme gerelateerde zaken tegen hem loopt.
Ahmed kreeg sinds zijn aanhouding geen toestemming om zijn advocaat te zien. Tijdens de eerste maand zat hij in isolatie en mocht zijn familie hem niet bezoeken. Op 9 maart kreeg hij de toestemming om een familielid te zien, gedurende 20 minuten. Ondertussen werd hij overgeplaatst naar een andere cel waar hij vastzit samen met een andere gevangene. De familie blijft zich ernstig zorgen maken over Ahmeds mentale en fysieke gezondheid: de Egyptische cellen zijn immers heel onhygiënisch. Daarbovenop woedt de coronapandemie nog altijd.
Stuur een brief naar:
Office of the Public Prosecutor
Public Prosecutor Hamada al-Sawi
Madinat al-Rehab
Cairo
Arab Republic of Egypt
email: m.office@ppo.gov.eg
Of naar de ambassade van Egypte:
Ambassadeur Khaled Aly El Bakly
Uruguaylaan 19
1000 Brussel
email: eg.sec.be@hotmail.com
(Boom, ... April 2021)
Dear Counsellor,
I wanted to express my concern about the arbitrary detention of 29-year-old student Ahmed Samir Santawy who was arrested on 1 February after he had presented himself at the office of the National Security Agency (NSA) in New Cairo. He disappeared until 6 February and told the prosecutor that during this period he was held without access to his family or lawyer in three separate locations. He said he was blindfolded and beaten during questioning.
It is my belief that Ahmed Samir Santawy is a prisoner of conscience, detained solely because of his academic interests and research on gender and religion. Therefore, dear Counsellor, I would like to urge you to release him immediately and unconditionally and to open a prompt and impartial investigation into the allegations of enforced disappearance and ill-treatment. In the meantime he must be granted immediate and regular access to his family and lawyers. Please see to it he gets all the health care he needs and is protected from torture and ill-treatment.
Yours sincerely,
(Naam, adres en handtekening)
Mijnheer de Counselor (Advocaat van de ambassade),
Ik wil hier mijn bezorgdheid uiten over de ongefundeerde detentie van de 29-jarige student Ahmed Samir Santawy die werd gearresteerd op 1 februari toen hij zich aandiende in het bureau van het Nationaal Veiligheidsagentschap (National Security Agency - NSA) in New Cairo. Hij verdween daarop tot 6 februari en vertelde achteraf aan de aanklager dat hij al die tijd vastgehouden werd op drie verschillende locaties, zonder dat hij zijn familie of advocaten kon zien. Ook zei hij dat hij bij de ondervragingen geblinddoekt was en geslagen werd.
Ik ben ervan overtuigd dat Ahmed Samir Santawy een gewetensgevangene is die enkel en alleen wordt vastgezet omwille van zijn academische interesses en zijn onderzoek op vlak van gender en religie. Daarom, mijnheer de Counselor, wil ik u met aandrang verzoeken hem onmiddellijk en onvoorwaardelijk vrij te laten en dadelijk een onpartijdig onderzoek in te stellen naar de aantijgingen van gedwongen verdwijning en mishandeling. Ondertussen dient hij regelmatig toegang te krijgen tot zijn familie en advocaten. Gelieve er tevens op te letten dat hij alle zorgen krijgt die hij nodig heeft en dat hij gevrijwaard blijft van foltering en andere vormen van mishandeling.
Hoogachtend,