vlag Filipijnen F I L I P I J N E N Wikipedia Landenweb
Opp.: 300.000 km² (9,5 x België) nbsp;  Inw.: 88 miljoen (2009)   (292 inw./km²) nbsp;  Regeringsvorm: republiek    Hoofdstad: Manilla   Religie: katholiek

locatie Filipijnen Filipijnen

De Filipijnen zijn een eilandengroep in Zuidoost-Azië, met als dichtsbijzijnde buurlanden Vietnam in het westen, China in het noordwesten, Taiwan in het noorden en Indonesië, Maleisië en Brunei in het zuiden en zuidwesten. De afstand van noord naar zuid bedraagt ongeveer 1850 km en van oost naar west maximaal 965 kilometer. Van de 7107 Filipijnse eilanden hebben er 3144 een naam en zijn er ongeveer 1000 bewoond. De twee grootste eilanden, Luzon en Mindanao, beslaan samen ongeveer twee derde van de totale oppervlakte.
Het landschap van Luzon is bijzonder divers. Het noorden wordt gedomineerd door enkele grote bergketens die grofweg een grote U vormen. De hoogste piek is Mount Pulag (2922 m). De Rio Grande de Cagayan is de langste river van de Filipijnen (350 km). Het centrale deel van Luzon wordt gevormd door een grote laagvlakte met daar middenin de slapende vulkaan Mount Arayat.
Slechts 35% van het land is vlak. De vorm van dit landschap heeft te maken met het ontstaan van de Filipijnse archipel als gevolg van het naar elkaar toebewegen van de Filipijnse Plaat en de Euraziatische Plaat. Hierdoor ontstond een netwerk van diepe troggen in de oceaan, met als diepste en bekendste de Filipijnentrog, voor de oostkust van Luzon.
De Filipijnen maken deel uit van de zogenaamde Ring of Fire en kennen enkele tientallen actieve vulkanen, waaronder Mount Pinatubo, die in 1991 met verwoestende kracht uitbarstte. Een ander effect van de platentektoniek zijn de regelmatig voorkomende aardbevingen.
De Filipijnen kennen een tropisch klimaat: hoge temperaturen, een hoge luchtvochtigheid en overvloedige regenval. De gemiddelde temperatuur op zeeniveau bedraagt zo'n 27 °C. Per jaar worden de Filipijnen door gemiddeld negen tyfoons getroffen. De gevolgen van dergelijke tyfoons zijn vaak groot, als gevolg van de enorme windsnelheden en regenval in korte tijd.
De flora en fauna worden gekenmerkt door een hoge biodiversiteit. Gunstige landschappelijke en klimatologische omstandigheden hebben geleid tot de aanwezigheid van veel verschillende planten- en diersoorten. De afgezonderde ligging van de Filipijnen heeft er bovendien voor gezorgd dat een relatief groot deel van de hier voorkomende soorten zich hebben ontwikkeld tot een unieke soort. Veel van deze endemische planten- en diersoorten worden echter ernstig bedreigd, o.a. door de grootschalige ontbossing en de mijnbouw.
Vanwege de hoge biodiversiteit werden de Filipijnen door Conservation International uitgeroepen tot één van de 25 biodiversiteit-hotspots van de wereld.

Politiek
De Filipijnen waren ruim 300 jaar lang een Spaanse kolonie tot de archipel in 1898 aan het eind van de Spaans-Amerikaanse Oorlog in Amerikaanse handen kwam. Het zou nog tot 4 juli 1946 duren voor het land onafhankelijk werd. Door de langdurige kolonisatie hebben de Filipijnen heel wat westerse kenmerken. Het is bijvoorbeeld het enige overwegend katholieke land in Zuidoost-Azië en is bovendien op de Verenigde Staten na het land met het grootste aantal inwoners die Engels als officiële taal hebben.
De Filipijnen kennen een scherpe tegenstelling tussen arm en rijk. Er is sprake van een kleine, rijke elite en een groot arm deel van de bevolking dat veelal onder het bestaansminimum leeft. De elite heeft zowel op economisch als op politiek gebied de touwtjes in handen. In de jaren '70 werd het land op dictatoriale wijze geregeerd door president Ferdinand Marcos. Diens opvolger Corazon Aquino, de eerste vrouwelijke president van het land, bracht de democratie weer terug, maar economisch herstel bleef uit. Ook werden belangrijke problemen, zoals de corruptie, de ongelijke verdeling van rijkdom en het grondbezit tijdens haar regeerperiode en die van haar opvolgers niet aangepakt. De huidige president is Gloria Macapagal-Arroyo.

De politiek in de Filipijnen wordt van oudsher beheerst door een kleine groep van enkele honderden invloedrijke families en is derhalve een voorbeeld van een oligarchie. Deze groep politici is vaak ook grootgrondbezitter en eigenaar van de grote Filipijnse bedrijven. Ze betalen de steun van de arme massa terug door het verlenen van bepaalde gunsten en voordelen, zoals de aanleg van een nieuwe weg of brug. Doordat de Filipijnse elite de macht grotendeels in handen heeft, kan ze de bestaande situatie in stand houden. In de jaren '90 deed ook een tweede groep politici haar intrede. Deze groep slaagde erin door gebruik te maken van hun populariteit als acteur, sporter of televisiepersoonlijkheid om gekozen te worden voor een politieke functie. Een van de bekendste voorbeelden daarvan is acteur Joseph Estrada, die eerst tot senator en later tot president werd gekozen.
De belangrijkste politieke partijen in de tijd tot de periode Marcos waren de Nacionalista Party en de Liberal Party. Tijdens het bewind van Marcos werd het meerpartijensysteem in feite afgeschaft. Toen Marcos na de revolutie het land moest ontvluchten, werden enkele oude partijen weer opgestart en er ontstonden diverse nieuwe partijen.
De Filipijnen zijn sinds de oprichting lid van de Verenigde Naties. Daarnaast is het land momenteel lid van de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties en neemt het deel aan vredesmissies. In regionaal verband zijn de Filipijnen medeoprichters van ASEAN (Association of Southeast Asian Nations). Dit samenwerkingsverband tussen Zuidoost-Aziatische landen heeft tot doel de onderlinge relaties te versterken en de economische en culturele groei van de lidstaten te bevorderen. De relatie tussen de Filipijnen en enkele buurnaties is sterk verbeterd vergeleken met de jaren '70 toen het land in oorlog was met Vietnam en er bovendien sprake was van een ernstig dispuut met Maleisië over het noordoostelijk deel van Borneo. Tegenwoordig zorgen de Spratly-eilanden in de Zuid-Chinese Zee, die behalve door de Filipijnen ook door China, Maleisië en Vietnam worden geclaimd, nog zo nu en dan voor onderlinge frictie.

Op 9 juni 2010 werden Benigno Aquino III en Jejomar Binay door het Filipijns Congres tot respectievelijk president en vicepresident uitgeroepen. Maar ondertussen is een nieuwe sterke man voor de Filipijnen opgestaan. Zijn naam: Rodrigo Duterte.
Een profiel van een politicus die samenwerkte met rechtse doodseskaders en nu belooft communistische guerrillero's in zijn regering op te nemen.
De man die al meer dan twintig jaar burgemeester is van Davao, de vierde stad van de Filipijnen met ongeveer 1,5 miljoen inwoners, staat niet bepaald bekend als fijnbesnaard. De halfslachtige excuses voor zijn grove taalgebruik kwamen er nadat hij in de hem eigen stijl had uitgehaald naar paus Franciscus, vanwege de verkeersopstoppingen die zijn bezoek veroorzaakt had. Maar als er al niet gevloekt of gescholden wordt, dan zorgt de inhoud van zijn boodschap wel voor rillingen. Bij herhaling liet Duterte al weten dat hij als president het leger en de politie zal gebruiken om alle criminaliteit uit te roeien -en dat mag zonder meer letterlijk genomen worden!
Senator Aquilino Pimentel III, voormalig voorzitter van de partij waarvoor Duterte presidentskandidaat is, probeerde hem ooit tot een gematigder taalgebruik te bewegen. 'Ik probeer hem niet het vloeken af te leren. Maar misschien kan hij het met minder dan honderd verwensingen doen', opperde Pimentel, die overigens wel graag zou hebben dat Duterte stopt met het verwijzen naar het vermoorden van criminelen.
Tevergeefs. Bij de echte lancering van zijn campagne op 9 februari 2016 in Tondo, een van de moeilijkste slums van Manila, deed Duterte het opnieuw: 'Ik zal criminelen laten ombrengen en ik moet niets hebben van drugs. Als je aan de drugs zit, maak dan dat je wegkomt!'
The Punisher, dat is de bijnaam die Rodrigo Duterte in de Amerikaanse media kreeg. Die verdiende hij door zijn stad, Davoa, te zuiveren van geweld, afpersing en andere vormen van criminaliteit, wat hem een enorme populariteit opleverde want ook in andere grote en kleinere steden van de Filipijnen zijn criminaliteit en onveiligheid grote problemen. En als er een politicus is die niet alleen zegt dat hij daartegen zal optreden, maar ook getoond heeft dat hij dat doet en volhoudt, dan kan die rekenen op de algemene steun. Alleen, Duterte ging wel erg ver in zijn “beleid”, tot en met samenwerking met rechtse doodseskaders volgens Human Rights Watch. Tijdens zijn beleidsperiode in Davao zijn naar verluidt meer dan duizend vermoedelijke criminelen standrechtelijk geëxecuteerd of gedood tijdens vuurgevechten met doodseskaders.
Als we Duterte mogen geloven, dan doet hij het allemaal omdat hij sociaal bewogen is. Er is inderdaad veel werk aan de sociale winkel in de Filipijnen. Het land haalde nauwelijks twee van de zeven Milleniumdoelstellingen en heeft de hoogste ongelijkheidsscore in Zuidoost-Azië: de vijftig rijkste Filipino's zouden evenveel bezitten als 26 procent van het bruto nationaal product. Tegelijk stijgt het percentage mensen dat onder de armoedegrens leeft en groeit het aantal geheel en gedeeltelijk werkloze volwassenen. De economische groeicijfers zijn nochtans indrukwekkend naar westerse normen: 5,8 procent in 2015 en dat is dan nog een stuk slechter dan de voorgaande jaren.
Duterte mikt met zijn retoriek op de gewone man maar biedt geen uitgewerkt politiek programma om de ongelijkheid en de armoede aan te pakken. Hij stelt dat het volledige herstel van wet en orde de belangrijkste motor kan zijn voor groei, maar hoe uit het eerste het tweede volgt, legt hij niet uit. Verder belooft hij zowel belastingvermindering voor de laagste inkomens als belastingvoordelen voor bedrijven die hun sociale verantwoordelijkheid op zich nemen, een bedrijfsvriendelijk klimaat én een harde aanpak van de oligarchieën en hun kartels. Duterte belooft bovendien volgehouden steun aan de landhervorming, die nu al dertig jaar aansleept en als gevolg van de halfslachtige houding van de overheid slechts zeer beperkte resultaten heeft opgeleverd.
Het gebrek aan politieke plannen compenseert Duterte met krasse uitspraken en campagnesymboliek. Tot dat laatste behoort het absolute verbod dat hij uitgevaardigd heeft op campagnefinanciering die afkomstig zou zijn van het drugs- en gokmilieu of van bedrijven die werken voor de overheid. Als hij dat volhoudt, is het trouwens meer dan symboliek want de uitgaven voor de verkiezingen zullen volgens economen zorgen voor een extra procent groei in 2016. Verkiezingen zijn dus big money. Duterte's campagne mikt nu op individuele bijdragen die telkens geregistreerd worden, met gsm-nummer van de schenker, welk bedrag die ook geeft. Zo hoopt Team Duterte die supporters ook achteraf te kunnen mobiliseren.

Met ruim 90 procent geteld, haalde hij uiteindelijk bijna 40 procent van de stemmen. Dat waren er 6 miljoen meer dan zijn eerstvolgende concurrent, Mar Roxas -de kandidaat van uitttredend president Benigno Aquino. Met de verkiezing van Duterte maakten veel andere politici zich zorgen over de toch al moeizaam verworven democratie in het land. Op 30 juni werd hij als president geïnstalleerd. Anderzijds toonde hij zich erg verzoenend tegen zijn rivalen die hij tijdens de campagne nog verketterd had. "Ik reik mijn rivalen de hand, laat ons vrienden zijn en het proces van herstel beginnen," zei hij.
De Filipijnen zijn sinds de volksopstand van twintig jaar geleden een democratie, maar een erg corrupte die wordt gecontroleerd door grote oligarchische families. De armoede en corruptie tieren welig en dat zijn veel arme Filipino's nu erg beu, de reden waarom ze mzo gevoelig zijn voor het discours van Duterte.
Ook de vicepresident wordt rechtstreeks verkozen. In die verkiezing stond Ferdinand "Bongbong" Marcos voor, de zoon van de dictator die twintig jaar geleden afgezet werd. Marcos Jr. woonde een tijdje in ballingschap, maar keerde terug in 1991 en bekleedde er al tal van politieke mandaten. De president en de vicepresident worden dus los van elkaar gekozen en Duterte en Marcos hebben dus geen politieke band.

Op 6 september 2016 werd bekend dat Barack Obama een ontmoeting met Duterte had afgezegd vanwege diens eerdere uitspraak dat Obama een 'hoerenzoon' was. Obama had eerder aangegeven tijdens een top in Laos Duterte te willen aanspreken op zijn drugsbeleid.

Stakers bedreigd en aangevallen!
Honderden arbeiders van een fruitplantage zijn sinds 1 oktober 2018 in staking. Daarmee protesteren ze tegen de slechte werkomstandigheden op de plantages van de Japanse multinational Sumifru.
De stakers worden bedreigd en aangevallen door politieagenten en onbekende knokploegen. Huizen van vakbondsleden werden in brand gestoken. Eén vakbondslid werd door onbekende mannen vermoord.