F R A N K R I J K

Opp.: 551.500 km² (18 x België)    Inw.: 62 miljoen (2009)   (113 inw./km²)    Regeringsvorm: republiek    Hoofdstad: Parijs   Religie: christendom, zonder

Frankrijk is een land in West-Europa en qua oppervlakte het op twee na grootste Europese land, na Rusland en Oekraïne. Frankrijk ligt tussen het Kanaal, de Atlantische Oceaan en de Golf van Biskaje (in het westen), België en Luxemburg (in het noorden), Duitsland, Zwitserland en Italië (in het oosten) en Spanje, Andorra, de Middellandse Zee en Monaco in het zuiden. Ook het eiland Corsica in de Middellandse Zee behoort tot Frankrijk, alsook een aantal overzeese gebieden zoals Guyane, Martinique en Réunion.
Frankrijk heeft vele verschillende landschappen en gaat grosso modo van laag in het westen naar hoog in het oosten (tot meer dan 4800m).
Het klimaat varieert aanzienlijk, vooral al naargelang de hoogte.

Politiek
Frankrijk is een democratische republiek. De president van de Franse Republiek wordt voor vijf jaar gekozen.
De president heeft sinds de invoering van de Vijfde Republiek in 1958 veel macht vergeleken met andere westerse democratieën, omdat die regeringen kan benoemen en ontslaan en de uitvoerende macht sterk staat tegenover de wetgevende macht. De president heeft geen vertrouwensvotum van het parlement nodig, want hij wordt via landelijke verkiezingen direct gekozen en kan zonder zelf af te treden het parlement voortijdig ontbinden en vervroegde parlementsverkiezingen uitschrijven.
Samen met de Spaans/Catalaanse bisschop van Urgell heeft hij nog steeds het opperbestuur over het bergstaatje Andorra in de Pyreneeën en draagt dan ook de uit de middeleeuwen daterende titel "Prins van Andorra".

In de loop van de 19de eeuw werd Frankrijk overvleugeld door het Britse Rijk als grootste koloniale en maritieme mogendheid en bleef in industriële ontwikkeling en bevolkingsgroei redelijk achter bij oude en nieuwe rivalen (Britten, Duitsers en Amerikanen).
Vanaf de Conferentie van Berlijn in 1885 deed Frankrijk wel volop mee in de Europese wedijver in koloniale expansie. Zowel economische, culturele als raciale motieven speelden hierin een rol.
Tegelijkertijd ontwikkelde Frankrijk zich, net als andere landen in West-Europa, tot een parlementaire democratie, met algemeen stemrecht. Hierbij werd in de loop van de 19de eeuw wel herhaaldelijk van staatsvorm gewisseld tussen keizerrijk, koninkrijk en republiek.
In de 20ste eeuw werd Frankrijk ten gevolge van de twee wereldoorlogen genoodzaakt vanaf 1945 een nieuwe rol te zoeken als middelgrote moderne Europese mogendheid zonder koloniale ambities. Dit ging gepaard met industriële ontwikkeling, een eigen nucleaire afschrikkingsmacht en een leidende rol in het naoorlogse Europese integratieproject.

In Frankrijk zijn Roma, nog meer dan elders in Europa, het slachtoffer van stigmatisering en discriminatie. Sinds de zomer van 2010 zet de Franse overheid in op het ontmantelen van illegale Roma-kampen en op het verwijderen van "illegale" Roemeense en Bulgaarse Roma.
Roma die in Frankrijk blijven, riskeren nog deze winter dakloos te worden, omdat de gedwongen uitzettingen uit de kampen verder doorgaan. Discriminatie tegen Roma is geen nieuw fenomeen in Frankrijk. Roma hebben er moeilijk toegang tot de arbeidsmarkt, onderwijs en gezondheidszorg. Velen wonen in illegale kampen, waar de levensomstandigheden erg slecht zijn. Ze beschikken niet over de nodige hygiënische voorzieningen en elektriciteit.
In plaats van dit probleem op een menswaardige manier aan te pakken zet de Franse overheid sinds de zomer in op een beleid dat enkel leidt tot verdere discriminatie. In juli omschreef President Sarkozy illegale Roma-kampen als "broeihaarden van illegale handel, diep vernederende levensomstandigheden en uitbuitng van kinderen voor bedelen, prostitutie en criminaliteit". Hij stelde dat de kampen zo snel mogelijk moesten ontmanteld worden en dat "illegale" Roma uit Bulgarije en Roemenië moesten worden teruggebracht naar hun land. Daarop stelde de Minister van Binnenlandse Zaken een omzendbrief op die lokale overheden vraagt om Roma-kampen te ontruimen en te vernietigen. Na publiek protest werd op 13 september dit beleid herschreven in de zin dat niet specifiek Roma worden geviseerd, maar dat alle "illegale kampen" zullen worden ontruimd. In de praktijk zien we echter nog steeds dat vooral Roma hier het slachtoffer van zijn.
De bewoners van de kampen krijgen meestal slechts enkele dagen op voorhand te horen dat hun huis zal gesloopt worden. Dit wordt door de overheid vaak alleen gecommuniceerd in het Frans. Vele Roma verstaan dus niet wat er gezegd wordt, waardoor ze niet beseffen wat hun boven het hoofd hangt. Bovendien voorziet de Franse overheid geen ander onderdak voor hen. Deze mensen zijn dus gedoemd om op straat te overleven of, indien mogelijk, bij kennissen in te trekken.
Het effect van deze gedwonen uitzettingen is catastrofaal. Mensen verliezen hun bezittingen en sociale netwerk en worden gedwongen om in nog ergere omstandigheden te leven dan voordien het geval was. Bovendien werkt dit fenomeen discriminatie nog meer in de hand, aangezien Roma zich afzonderen van de lokale bevolking. Dit kan je hen echter niet kwalijk nemen als je weet dat ze continu in angst leven om hun huis te verliezen.

Uit het jaarrapport 2010 van Amnesty International (2009) Doodstraf: afgeschaft voor alle misdrijven. Levensverwachting: 81 jaar. Sterftecijfer onder 5 jaar (m/v): 5/4 per 1000. Alfabetisme onder volwassenen: 98,9 %. De politie werd nog steeds beschuldigd van mishandeling en gebruik van buitensporig geweld. Disciplinaire procedures voor en strafrechtelijk onderzoek naar dergelijke incidenten voldeden nog steeds niet aan internationale normen. Honderden migranten en asielzoekers, onder wie niet-begeleide minderjarigen, werden gedwongen uit hun tijdelijke huisvesting in Calais gezet. Drie Afghaanse staatsburgers werden gedwongen teruggestuurd naar Afghanistan. Een Tunesische staatsburger werd naar Senegal gestuurd, ondanks tussentijdse maatregelen die door het Europees Hof voor de Rechten van de Mens waren afgekondigd. Twee gedetineerden die waren vrijgelaten uit Guantánamo Bay kregen een verblijfsvergunning in Frankrijk. Er was bezorgdheid dat twee nieuwe politiedatabases het wettelijk vermoeden dat iemand onschuldig is, zouden kunnen ondermijnen. Wettelijke hervormingen dreigden het onafhankelijk toezicht op de uitvoerende macht te verzwakken.