|
|
I S R A E L |
|
|
Israël heeft in totaal 1006 km aan grenzen. De helft ervan is evenwel niet definitief: 255 km grens met Egypte (definitief), 51 km met de Gazastrook (niet betwist), 238 km met Jordanië (definitief), 79 km met Libanon (nauwelijks betwist), 76 km met Syrië (betwist) en 307 km met de Westelijke Jordaanoever (betwist). De kustlijn is 273 km lang. Israël beschouwt bovendien 12 zeemijlen als haar territoriale zee.
Onder de geografische vormen rekent men onder meer de Negevwoestijn in het zuiden, de lage kustgebieden, een centraal gelegen gebergte en de Jordaanvallei. Het laagste punt is de Dode Zee (-408 m) en het hoogste de Hermonberg (2814m, maar ... op de betwiste Golanhoogten).
Politiek
Israël is het enige land met een Joodse bevolkingsmeerderheid. In het Midden-Oosten is Israël tevens het enige land zonder islamitische bevolkingsmeerderheid en - samen met Cyprus, Turkije en Iran - een van de vier niet-Arabische landen.
Israël is officieel een parlementaire democratie. Het staatshoofd is de president, maar die heeft beperkte bevoegdheden en wordt gekozen door het parlement -de Knesset- voor een termijn van 7 jaar. Sinds 2006 is Ehud Olmert premier en hoofd van de uitvoerende macht.
In de onafhankelijkheidsverklaring uit 1948 staat geschreven dat de staat binnen enkele maanden een grondwet moest voltooien. Dat is tot op heden niet gebeurd. Wel zijn er 14 zogenaamde basiswetten aangenomen die voorbestemd zijn als hoofdstukken in de grondwet en een speciale status genieten tussen de wetten. Ook is er een commissie in het leven geroepen die zich bezighoudt met het opstellen van een grondwet.
Maar er zijn de bezette gebieden...
In de Zesdaagse Oorlog van 1967 veroverde Israël verschillende gebieden.
- Het Sinaï-schiereiland, maar dit werd ontruimd in het kader van de Camp Davidakkoorden tussen Egypte, Israël en de Verenigde Staten.
- De Westelijke Jordaanoever, een annexatie die geenszins internationaal erkend is. Israël stichtte er wel heel wat nederzettingen. Sinds 1991 valt deze zogeheten Westoever grotendeels onder Palestijns zelfbestuur.
- De Golanhoogten, vroeger Syrisch grondgebied.
- De Gazastrook, een gebied dat Israël bezet hield en ontruimde in 2005 ten gunste van de Palestijnse Autoriteit.
- Oost-Jeruzalem.
Sinds de Conferentie van Madrid in oktober 1991 wordt op bilateraal niveau onderhandeld tussen Israël en Palestijnse vertegenwoordigers en tussen Israël en Syrië om tot een permanente regeling te komen. Met wisselend succes: zo worden er nu eens nederzettingen afgebroken en dan weer bijgebouwd...
De Palestijnse kwestie!
Het geweld blijft maar toenemen. Palestijnse huizen worden zonder waarschuwing neergehaald, oogsten en landbouwinstallaties vernield. Steden en dorpen worden afgesloten. In verschillende gevallen mogen zelfs medische urgentiediensten niet door. Palestijnen worden zomaar gedood door Israëlische troepen. Er zijn veel aantijgingen van foltering. Palestijnse gewapende groepen voeren inderdaad aanslagen uit op Israëlische burgers.
Volgens de Vierde Conventie van Genève hebben Palestijnen die sinds 1967 onder Israëlische bezetting leven, recht op bescherming. Het onwettig uitwijzen van beschermde personen betekent een oorlogsmisdaad, zowel onder deze Vierde Conventie als onder het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof.
Eind 2008 flakkerde het geweld weer danig op in de Gazastrook, waarbij het net niet tot een ware oorlog kwam. In ieder geval vonden onderzoekers van Amnesty ter plaatse bewijzen van oorlogsmisdaden en andere schendingen van het internationaal recht door beide partijen. Inderdaad doodden de Israëlische militaire operaties in Gaza honderden Palestijnse burgers en werd de infrastructuur verwoest, met als direct gevolg een ware humanitaire ramp. Sommige aanvallen waren zelfs direct gericht op burgerdoelwitten.
Verder heeft Amnesty bewijzen gevonden van het extensief gebruik van witte fosfor tegen de Palestijnse burgers in dichtbevolkte gebieden in Gaza. Brandwonden veroorzaakt door witte fosfor zijn zeer moeilijk te behandelen. Het herhaalde, willekeurige gebruik van witte fosfor is een oorlogsmidaad. Tijdens dezelfde periode vuurden Hamas en andere Palestijnse gewapende groeperingen willekeurig raketten af die ook enkele Israëlische slachtoffers maakten.
Op 27 oktober 2009 publiceerde Amnesty International het rapport "Troubled Waters – Palestinians Denied Fair Access To Water", waarin het Israël ervan beschuldigt Palestijnen met opzet het recht op water te ontnemen door een volledige controle over de waterbronnen en een discriminerend beleid.
Palestijnen in de bezette gebieden krijgen van Israël geen toegang tot het water dat ze nodig hebben. De Israëlische nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever, die in strijd zijn met het internationaal recht, krijgen daarentegen zoveel water als ze willen, soms 10 keer meer per inwoner dan in de naburige Palestijnse dorpen.
De Israëlische regering legt de Palestijnse autoriteit beperkingen op, waardoor die er niet in slaagt om de waterdistributie en waterzuivering doeltreffend te ontwikkelen. Een derde van het water dat de Palestijnse autoriteit beheert en verdeelt, vloeit weg langs lekken.
In Gaza, dat nog steeds geïsoleerd is door de Israëlische blokkade, is de distributie en de zuivering van water onderbroken omdat er geen bouwmateriaal beschikbaar is voor het onderhoud. Meer dan 90% van het kraantjeswater in Gaza is niet drinkbaar, omdat het besmet is door zee- en afvalwater.
Vluchtelingen uit Afrika
Sinds 2005 zijn in Isaël tienduizenden Afrikaanse vluchtelingen toegekomen. De meesten zijn afkomstig uit Soedan en Eritrea en staken via de Egyptische Sinaïwoestijn de grens over. Maar in Israël wachtte hen niet bepaald een warm onthaal...
Monenteel leven in Israël naar schatting 37.000 Afrikaanse vluchtelingen, de meesten in steden zoals Tel Aviv en Eilat. Volgens cijfers van de Israëlische overheid staken alleen al in 2010 zo'n 13.000 mensen de grens met Egypte over, in de hoop in Israël een veilig onderkomen te vinden.
De reden waarom Isaël op korte tijd een land van bestemming is geworden, ligt in Egypte. Dat land heeft al langer binnen zijn grenzen grote groepen vluchtelingen afkomstig uit Soedan, waar de burgeroorlog tussen noord en zuid en het conflict in Darfoer miljoenen mensen op de vlucht dreven, en uit Eritrea, een dictatuur met een erbarmelijke staat van dienst als het op mensenrechten aankomt. Toch heeft Egypte geen vluchtelingenbeleid en worden Afrikanen er als tweederangsburgers behandeld.
In 2007 begon de Egyptische overheid massaal Eritrese vluchtingen het land uit te zetten. Omdat een uitzetting naar Eritrea gelijkstond met opsluiting of executie, kozen ook zij het hazenpad.
Vluchtelingen worden bijna systematisch mishandeld door de bedoeïenen die hen door de woestijn gidsen. Meer dan de helft van de vrouwen zegt onderweg verkracht te zijn. In de Sinaï-woestijn worden ze gevangen gehouden in kampen en mishandeld tot hun familie extra geld op tafel legt. En de Egyptische grenswacht schiet zonder aarzelen met scherp.
Eens de grens over worden zowat alle vluchtelingen opgepikt door het IDF, het Israëlische leger. Dat brengt hen naar een van de detentiecentra in de Negev-woestijn. Er zijn echter gevallen bekend waarbij vluchtelingen zonder pardon opnieuw de grens met Egypte overgezet werden, iets wat verboden is volgens het internationaal recht.
De meeste vluchtelingen komen terecht in het Saharonym-detentiecentrum, waar hun identiteit gecontroleerd wordt. Als hun verblijf in het detentiecentrum erop zit, worden ze naar de dichtstbijzijnde stad gebracht met een zogenaamd 'conditional release visa', een document dat enkel betekent dat je niet uitgewezen zal worden, maar dat verder geen enkel basisrecht garandeert, zoals toegang tot gezondheidszorg of huisvesting. Het verbiedt vluchtelingen ook om te werken, dus zwartwerk is de enige optie. Vluchtelingen het leven zo moeilijk mogelijk maken zodat ze opkrassen, dat is de uiteindelijke bedoeling!
De regering lijkt alleszins niet van plan haar beleid te wijzigen, integendeel. Vorig jaar besliste premier Netanyahu om te starten met de bouw van een hoogtechnologische afsluiting langs de grens met Egypte. Daarnaast komt er een enorm detentiecentrum in de Negev-woestijn met een capaciteit van wel 10.000 mensen. Vluchtelingenorganisaties vrezen dat die plannen wel eens op een humanitaire ramp zouden kunnen uitdraaien gezien het huidige onvermogen om een paar duizend mensen menswaardig op te vangen.
Natan Blanc, een 19-jarige jongen uit Haifa, kreeg op 12 mei 2013 zijn tiende celstraf omdat hij weigert te dienen in het Israëlische leger omwille van gewetensbezwaren. Op het einde van deze straf zal hij reeds 178 dagen in de gevangenis hebben gezeten.
Blanc zegt dat hij niet wil meedoen aan de mensenrechtenschendingen tegen Palestijnen in de Bezette Gebieden. In februari, vlak voor zijn zesde gevangenisstraf, sprak Blanc met Amnesty International over de reden waarom hij weigert te dienen in het leger. Volgens hem is er apartheid in Israël. Niemand praat er zelfs maar over om Palestijnen gelijke rechten te verlenen, of zelfs maar stemrecht. Daaraan wil hij niet meedoen. Hij blijft dus bij zijn principes en wil niets doen waartegen hij bezwaar heeft.
Het feit dat Natan reeds verschillende keren werd veroordeeld voor hetzelfde vergrijp druist in tegen het internationale recht. Bovendien is dienstweigering vanwege gewetensbezwaren een internationaal erkend recht.
Het Israëlisch leger stuurde op 1 november 2017 een ontruimingsbevel uit waarin stond dat de Jahalin-bedoeïenen in Jabal al-Baba hun land moesten verlaten. Hun huizen bevinden zich in de door Israël bezette Westbank. Het betreft 58 families met meer dan 150 kinderen.
De Jabal al-Baba gemeenschap vernam op 16 november dat ze binnen een week hun huizen moesten verlaten omdat ze ‘illegaal gebouwd’ zouden hebben op het land. Ze probeerden het besluit tevergeefs aan te vechten. De gemeenschap heeft nieuw grond toegewezen gekregen naast de voormalige vuilstortplaats van Jeruzalem.
Sinds het ontruimingsbevel leven de families in angst. De Israëlische autoriteiten proberen de bedoeïenen te dwingen het gebied te verlaten door hun huizen te slopen en middelen van bestaan te vernietigen. Dit is een oorlogsmisdaad en schending van internationale mensenrechten, waaronder het recht op huisvesting.
Palestijnse mensenrechtenactivist ten onrechte vastgehouden!
Israël houdt de Frans-Palestijnse Salah Hammouri sinds augustus 2017 vast zonder aanklacht of proces.
Salah Hammouri werkt voor de Palestijnse mensenrechtenorganisatie Addameer en doet onder meer onderzoek naar gevangenisomstandigheden in Israël. Hij werd op 23 augustus vorig jaar thuis, in het bezette Oost-Jeruzalem, opgepakt. Hij zit sindsdien in administratieve detentie. Dit betekent dat hij voor onbepaalde tijd zonder aanklacht of proces kan worden vastgehouden. Zijn detentie is in februari met weer vier maanden verlengd.
Mensenrechtenactivisten in de bezette Palestijnse gebieden liggen meer en meer onder vuur. De Israëlische autoriteiten gebruiken administratieve detentie vaak om Palestijnse activisten zonder reden vast te houden. Ook in Israël staat de vrijheid van meningsuiting onder druk en gebruiken de autoriteiten lastercampagnes tegen mensenrechtenorganisaties en hun medewerkers.
Palestijnse politica zonder aanklacht in de cel!
Israël houdt de Palestijnse politica Khalida Jarrar al ruim een jaar vast zonder haar aan te klagen of voor een rechter te brengen. Ze zou een bedreiging voor de staatsveiligheid zijn. Maar het bewijs hiervoor is geheim en ze heeft geen mogelijkheid haar detentie aan te vechten.
Op 2 juli 2017 vielen vijftig zwaarbewapende Israëlische soldaten midden in de nacht het huis van Khalida Jarrar in Ramallah binnen. Ze brachten haar over naar Israël waar ze sindsdien in administratieve detentie zit. Dit betekent dat de autoriteiten haar voor onbepaalde tijd mogen vasthouden zonder haar aan te klagen. Ze heeft geen inzage in de bewijslast tegen haar en kan zich niet voor een rechter verdedigen. Een rechter verlengde haar administratieve detentie onlangs op 17 juni met weer vier maanden.
Jarrar is een belangrijk lid van het Palestijnse parlement en spreekt zich fel uit tegen de Israëlische bezetting van Palestina. De Israëlische autoriteiten vallen haar al jaren lastig. Zo kreeg ze een reisverbod opgelegd en zat ze eerder na een oneerlijk proces veertien maanden in de gevangenis.
Draagmoederschap
Lees hierover zeker ons dossier!
Israël blijft maar koloniseren!
Vanaf 1 juli 2020 zou Israël beginnen met het annexeren van delen van de Westelijke Jordaanoever, aldus het regeerakkoord tussen premier Benjamin Netanyahu en zijn coalitiepartner Benny Gantz.
Wat houdt deze annexatie eigenlijk in?
Om bij het begin te beginnen: sinds 1967 wordt de Westelijke Jordaanoever bezet door Israël. Hoewel het officieel Palestijns gebied is, wonen er ongeveer 400.000 Joodse kolonisten in nederzettingen die in strijd zijn met internationale verdragen. Het gebied in en rondom die nederzettingen wordt gecontroleerd door het Israëlische leger, dat er de regels bepaalt.
Netanyahu wil nu een deel van de Westoever officieel onderdeel maken van Israël. Dat betekent dat de Israëlische wet er gaat gelden. Voor de kolonisten kan dat bepaalde zaken vergemakkelijken, bijvoorbeeld het bouwen van nieuwe huizen. De Palestijnen rondom de nederzettingen vrezen dat hun meer beperkingen zullen worden opgelegd. Ook nu al is hun bewegingsvrijheid beperkt en is het voor Palestijnse boeren moeilijk om juridische stappen te ondernemen als kolonisten op hun land nieuwe nederzettingen bouwen.
De Palestijnen die in het te annexeren gebied wonen, hoeven er waarschijnlijk niet op te rekenen dat ze een Israëlisch paspoort zullen krijgen. Netanyahu zei vorige maand dat de Palestijnen in die gebieden wat hem betreft de verantwoordelijkheid blijven van de Palestijnse Autoriteit.
De premier heeft al vaker gezegd dat hij de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever officieel onderdeel wil maken van Israël, omdat de Joden volgens hem recht hebben om terug te keren naar hun Bijbelse thuisland. Toch heeft dat nog nauwelijks tot concrete actie geleid. Dat hij zijn plannen nu in de praktijk lijkt te willen brengen, heeft alles te maken met de Amerikaanse president Donald Trump, volgens Netanyahu ‘de grootste vriend die Israël ooit heeft gehad in het Witte Huis’.
De regering van Trump publiceerde in januari een ‘vredesplan’ voor een akkoord tussen Israël en een nog te stichten Palestijnse staat. In die toekomstvisie worden grote delen van de Westelijke Jordaanoever (zo’n 30 procent) aangemerkt als Israëlisch grondgebied. De Palestijnse Autoriteit keurde het plan af, maar Netanyahu zag het als een aanmoediging voor zijn annexatieagenda. Nu wil hij vaart maken, al is het maar omdat er na de Amerikaanse presidentsverkiezingen in november zomaar iemand anders op de stoel van Trump kan zitten.
Vanzelfsprekend regende het dadelijk afkeurende verklaringen aan het adres van Israël. Jordanië dreigde dat annexatie zou uitlopen op ‘een groot conflict’ en verschillende andere Arabische landen, de Europese Unie én de Verenigde Naties riepen Israël op af te zien van het inlijven van gebieden. Het is de vraag of de internationale gemeenschap in de praktijk een vuist zal maken tegen Israël, maar duidelijk is in elk geval wel dat Netanyahu het zich niet kan permitteren ook de steun van de VS te verliezen. Trump lijkt te willen wachten tot de Israëlische coalitiepartners het onderling eens zijn, voor hij het licht op groen zet. In elk geval hebben de Amerikanen zich niet tegen annexatie uitgesproken.
De Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever en Hamas, de militante beweging die de macht heeft in de Gazastrook, hebben woedend gereageerd op de plannen van Netanyahu. Ook in Israël zijn weinig uitgesproken voorstanders van annexatie te vinden. Een peiling wees uit dat ruim 40 procent van de Israëliërs tegen inlijving van de nederzettingen is. Ongeveer 32 procent is voor annexatie, maar minder dan 4 procent van de Israëliërs vindt dat annexatie een prioriteit zou moeten zijn voor de regering.
Mei 2021: dreigende burgeroorlog!
Israël en de Gazastrook worden geteisterd door het ergste geweld in jaren. Het dodental loopt op, terwijl bemiddelingspogingen van buitenaf vooralsnog geen succes hebben. De oorzaak van het geweld is al decennia hetzelfde: de open wonde van het onopgeloste conflict tussen Israël en de Palestijnen. Al meer dan een eeuw strijden Joden en Arabieren nu al om het land tussen de Middellandse Zee en de Jordaan.
Na de stichting van de staat Israël vielen Arabische buurlanden het gebied binnen om hun Palestijnse broeders te helpen. Dat pakte voor hen catastrofaal uit en honderdduizenden Palestijnen werden verdreven of sloegen op de vlucht. Sindsdien zijn er meerdere oorlogen gevoerd en zijn er twee Palestijnse opstanden geweest -de eerste en de tweede intifada. Er wordt al dertig jaar af en aan onderhandeld, vruchteloos.
Hamas, een islamistische beweging die zich met geweld verzet tegen de Israëlische bezetting (en zelfs tot 2017 de vernietiging van Israël nastreefde), wordt door onder andere Europa, de VS, Jordanië en Canada gezien als een terroristische organisatie. In 2006, toen er voor het laatst Palestijnse verkiezingen werden gehouden, won Hamas. De beweging probeerde een regering van nationale eenheid te vormen met haar grote rivaal, het seculiere Fatah, maar de verdeeldheid onder Palestijnen leidde een jaar later tot een korte, bloedige burgeroorlog. Hieruit kwam de huidige politieke realiteit voort: Hamas bestuurt de Gazastrook en Fatah de Westelijke Jordaanoever.
In de Gazastrook zitten de bewoners zo goed als opgesloten vanwege de blokkade die Israël in 2007 invoerde om te voorkomen dat Hamas wapens zou importeren. Langs de grenzen met zowel Israël als Egypte staan betonnen muren en hoge hekken. De Middellandse Zee biedt evenmin een uitweg: Israël laat boten daar niet verder gaan dan 3 zeemijlen uit de kust. En Gaza heeft geen luchthaven. Het leven is er zwaar: meer dan de helft van de mensen is werkloos en van de jongeren heeft 70 procent geen baan. Er komt geen schoon water uit de kraan, er is nauwelijks gezondheidszorg en de bevolking heeft maximaal vier uur stroom per dag.
Het laatste grote conflict tussen Israël en Hamas was de Gaza-oorlog van 2014. Die begon met de ontvoering van drie Israëlische tieners door Hamas, wat leidde tot een spiraal van geweld die zeven weken aanhield. Aan Palestijnse zijde vielen meer dan 2.100 doden, aan Israëlische zijde waren dat er 73. Sindsdien worden er soms raketten vanuit Gaza op Israël afgevuurd. Soms door Hamas, soms door de nog extremistischere organisatie Islamitische Jihad. Hierop wordt altijd wel door Israël gereageerd, maar het geweld loopt nooit uit de hand omdat beide partijen terugschrikken voor weer een oorlog.
De vonk die deze keer bij de lont werd gehouden, was de dreigende uitzetting van een aantal Palestijnse gezinnen uit de wijk Sheikh Jarrah, in Oost-Jeruzalem. Hun huizen werden voor de rechter door een aantal ultrarechtse nationalistische Joodse organisaties geclaimd. Jarenlang wordt al geprobeerd om de stad Jeruzalem ‘Joodser’ te maken. Kolonisten bouwen grote nederzettingen op bezet land, net buiten de stad, en nabij de ommuurde Oude Stad proberen nationalistische organisaties meer Joodse Israëliërs in Palestijnse wijken te vestigen.
Daarnaast was het juist ramadan, altijd al een onrustige maand, en trad de Israëlische politie extreem hard op tegen Palestijnen. Hierbij werden zelfs lichtgranaten en traangas gebruikt in de Al Aqsa moskee -wat na Mekka en Medina de heiligste plek van de islam is.
Hamas zag hoe de Palestijnse rivaal Fatah niet verder kwam dan woedende veroordelingen van het geweld. De beweging zag een kans om zich te profileren en wierp zich op als de beschermer van Jeruzalem en de Al Aqsa-moskee. Ze stelde Israël een ultimatum om haar troepen bij de moskee weg te halen en vuurde daarna raketten op Jeruzalem af. Het duurde niet lang of over en weer werden raketten afgevuurd.
Opmerkelijk genoeg roeren nu ook die Palestijnen zich die niet in bezet gebied wonen, een Israëlisch paspoort hebben en gewoon kunnen stemmen. Veel Israëlische Arabieren hebben het gevoel tweederangsburger te zijn. Tegelijkertijd vrezen zij de rechten te verliezen die zij wel hebben (en dat zijn er veel meer dan Palestijnen die in bezet gebied leven). Premier Netanyahu heeft hen meermaals bestempeld tot ‘vijfde kolonne’, al was hij bij de laatste verkiezingen niet te beroerd om ook onder Arabieren campagne te voeren.
Al weken voordat de spanning in Jeruzalem opliep, werd er in de Arabische steden van Israël gedemonstreerd. Toen gingen Arabische inwoners de straat op na een golf van geweld in de Arabische gemeenschap, wat genegeerd werd door de Israëlische politie en de politiek.
Netanyahu vecht op dit moment voor zijn eigen politieke leven: na vier verkiezingen in twee jaar tijd is het hem weer niet gelukt om een regering te vormen. Hij staat aan het hoofd van een interim-regering terwijl hij ook terechtstaat wegens corruptie, en de oppositie opdracht heeft gekregen een formatiepoging te doen. Volgens critici is de huidige situatie deels geëscaleerd doordat Netanyahu te veel door deze andere zaken was afgeleid.
Na 12 jaar Netanyahu...
... had Israël een nieuwe premier: de 49-jarige Naftali Bennett. Hij werd begin juni 2021 gekozen door het parlement parlement, de Knesset, met een nipte meerderheid van 61 op 120 zetels. Een coalitie dus zonder Benjamin Netanyahu, maar wel met Ra’am, de partij van Arabische Israëliërs, die de Arabische minderheid (21% van de bevolking) vertegenwoordigt.
Voor de Likoed-partij van Netanyahu was de uitslag een klap. De partij had er de afgelopen dagen alles aan gedaan om parlementariërs over te halen tegen te stemmen. Ook Netanyahu’s aanhangers lieten van zich horen met straatprotesten en bedreigingen aan parlementariërs.
De nieuwe regering wordt de komende twee jaar geleid door de rechts-nationalistische Naftali Bennett. Daarna neemt de centrumlinkse Yair Lapid het stokje over. Met het gedeelde premierschap wist Lapid zijn collega aan de uiterst rechtse flank van het politieke spectrum, Bennett, over te halen mee te doen. De opmerkelijke coalitie bestaat uit liefst acht partijen.
Er is weinig dat de partijen bindt, behalve hun gezamenlijke afkeer van de van corruptie verdachte Netanyahu. De wens hem te zien vertrekken was genoeg om te tekenen voor het opmerkelijke monsterverbond van Lapid. Naar verwachting zal de nieuwe regering niet met baanbrekende plannen komen en vooral proberen om de opgelopen spanning tussen Joodse en Arabische Israëliërs weg te werken.
Ondertussen zal Netanyahu niet stilzitten. Met Likoed, nog steeds de grootste partij, zal hij stevige oppositie voeren. De coalitie zegt dat ze een regering “voor iedereen” wil zijn en de “verscheurde natie” hoopt te helen. Maar er hoeft maar een partij af te haken en dan is Likoed weer aan zet, al dan niet met Netanyahu als leider.
Israël staat voor grote uitdagingen. De nieuwe regering moet de economie uit het dal na de coronapandemie trekken en de vrede herstellen na de recente elfdaagse oorlog in Gaza, waarvoor het door het Internationaal Strafhof in Den Haag wordt beschuldigd van oorlogsmisdaden. En dan is er de relatie met de nieuwe president van de Verenigde Staten, Joe Biden, die zegt het nucleaire akkoord met Israëls aartsvijand Iran te willen herstellen. Het zijn thema’s die de wankele coalitie voortdurend op de proef zullen stellen.