|
|
M A U R I T A N I E |
|
|
Mauritanië grenst aan de Atlantische Oceaan en ligt tussen Senegal en de Westerse Sahara. Andere buren zijn nog Algerije en Mali.
Mauritanië bestaat voor tweederde uit woestijn die steeds verder oprukt. Een mooie oase is die van Tergit. De Adrarwoestijn bestaat uit golvend zand, van goud en blond tot vurig oker. Verder zijn er eindeloze Ergs, diep gespleten, zwarte rotsplateaus.
Meer naar het zuiden komt ook savanne voor en bij de rivier Senegal ligt een strook vruchtbaar land van 400 km. Daar teelt men groenten en fruit.
In dit land heerst voornamelijk een woestijnklimaat. Van december tot maart is het ongeveer 29°C, van juni tot augustus 40°C. Er is geen echt regenseizoen. Het kan echter wel het gehele jaar door 's nachts vriezen door de enorme afkoeling in de woestijn.
De cirkelvormige Richatstructuur (50km doormeter) is een natuurfenomeen in de Maur Adrarwoestijn in het noordoosten.
Politiek
Reeds in de 11de eeuw was het zuidelijker gelegen gebied islamitisch en op de dag van vandaag maken Moren twee derde uit van de bevolking, voornamelijk in het noorden.
Er is overigens geen godsdienstvrijheid. Zo kan volgens artikel 306 van het strafwetboek elke moslim die zich bekeert tot een ander geloof tot de doodstraf veroordeeld worden als hij daarover niet binnen de drie dagen zijn berouw betuigt.
Mauritanië werd in 1902 veroverd door Frankrijk en ging deel uitmaken van het Franse-koloniale Rijk onder de naam Frans-West-Afrika. Het land werd onafhankelijk op 28 november 1960.
Toen Spanje de toenmalige Spaanse Sahara in 1976 ontruimde, bezette Marokko het noordelijke en Mauritanië het zuidelijke deel. Door jarenlange strijd van de Polisario (guerrillabeweging) moest dit gebied worden opgeven. Meteen werd het door Marokko bezet.
Op 12 december 1984 kwam Maaouiya Ould Sid'Ahmed Taya door een staatsgreep aan de macht. In 1992 lukte het hem na verkiezingen een meerderheid te behalen. In juni 2003 mislukte een poging tot staatsgreep tegen hem en in november van dat jaar werd hij herkozen voor zes jaar.
Mauritanië is een van de vier landen binnen de Arabische Liga die Israël erkennen -de andere zijn Egypte, Saoedi-Arabië en Jordanië.
Op 3 augustus 2005 vond er een staatsgreep plaats. President Taya was op dat moment bij de begrafenis van koning Fahd in Saoedi-Arabië. De coupplegers, genaamd de Militaire Raad voor Gerechtigheid en Democratie, benoemden hun leider, kolonel Ely Ould Mohamed Vall, tot president. Hij beloofde binnen twee jaar democratische verkiezingen. Op 7 augustus 2005 werd Sidi Hohamed Ould Boubacar benoemd tot overgangspremier.
Op 26 maart 2007 werd Sidi Ould Sjeikh Abdallahi tot president verkozen bij vrij verlopen democratische verkiezingen.
President Abdallahi zocht toenadering tot islamitische fundamentalisten. Dit was tegen de zin van de legerleiding, maar ook tegen de wil van zijn eigen partij. In mei 2008 stelde een aantal parlementsleden van de regeringspartij zijn zetels ter beschikking. Toen de president op 6 augustus 2008 vier hoge officieren ontsloeg, greep het leger de macht en de president, de premier en de minister van Binnenlandse Zaken werden gevangengenomen. Het hoofd van de presidentiële garde, generaal Mohamed Ould Abdel Aziz, werd benoemd tot president van de Republiek. Door een niet-militair en gerespecteerd politicus, de oud-ambassadeur in Brussel Moulaye Ould Mohamed Laghdaf, aan te stellen als premier hoopte de junta op bredere erkenning.
Zwaarlijvigheid onder vrouwen is wijdverbreid, niet in het minst door het plaatselijk schoonheidsideaal: slanke vrouwen worden inderdaad als ziekelijk beschouwd.
Slavernij!
Het waren ook de Moren die de zwarte bevolking in het zuiden lang als slaven hebben behandeld en verhandeld. Pas in 1981 werd officieel de slavernij afgeschaft, waarmee Mauritanië de laatste slavenstaat ter wereld was. Strafbaar werd slavernij pas in 2007.
Zelfs nu, als je bijvoorbeeld inlichtingen inwint bij de Nationale Commissie voor de Mensenrechten, krijg je te horen dat slavernij enkel en alleen bestaat in de verbeelding van sommigen. Het officiële standpunt luidt dan ook: slavernij heeft ooit bestaan, maar nu niet meer.
Exacte cijfers zijn er niet, maar volgens de Walk Free Foundation zou 4% van de bevolking gebonden zijn door een lijfeigenschap dat van moeder op kind wordt doorgegeven. Als slaaf ben je dan het eigendom van een meester die de volledige macht heeft over je lichaam, leven en bezittingen.
Slavernij werd maar liefst drie keer afgeschaft -zo denkbeeldig is het fenomeen blijkbaar niet! In augustus 2015 werd er zelfs een nieuwe wet aangenomen. De celstraf voor slavenhouders werd verdubbeld tot een maximum van 20 jaar. Slavernij is nu een misdaad tegen de menselijkheid. Het probleem schuilt in feite in de toepassing van de wet, wat op zich dan weer te wijten is aan het feit dat rechters, politiemensen en politici dikwijls zelf medeplichtig zijn.
Biram Dah Abeid is de bekendste antislavernij-activist van Mauritanië. Begin 2015 werd hij veroordeeld tot twee jaar voor lidmaatschap van een niet-erkende organisatie -lees: zijn eigen stichting tegen slavernij. Momenteel zit hij in een streng bewaakte gevangenis ergens in de Sahara.
De meeste slavenhouders zijn Berbers, de meeste slaven Haratin, maar in feite komen vele verschillende combinaties voor. Deze zwarten uit het zuiden zijn a.h.w. de kastenlozen van Mauritanië: een gediscrimineerde en gemarginaliseerde groep dus.
De slavernijgeschiedenis bestaat uit twee fases. Tijdens de eerste fase, eeuwen geleden, werden vrije mensen tot slaaf gemaakt en werden vluchters geslagen of gedood. De slaven van vandaag zijn echter nooit vrij geweest, zelfs niet in gedachte. Aan zijn of haar meester gehoorzamen wordt gezien als een heilige plicht: weglopen zou verraad zijn aan hem en aan Allah. De meesten van hen hebben trouwens geen andere keuze: wat kunnen ze doen als ongeschoolden als ze weglopen, in een land dat voor 90% uit woestijn bestaat? Hulp vragen is riskant want je weet nooit of die andere met jou sympathiseert dan wel met je meester.