|
|
N A G O R N O - K A R A B A C H |
|
|
Nagorno-Karabach is gelegen in de Zuidelijke Kaukasus.
In het oosten ligt de laagvlakte van Karabach, in het westen Opper-Karabach, dat uiterst bergachtig en hobbelig is. Verder zijn er nog de Artsach- of Karabachbergketen en het Mrrawgebergte, met toppen tot meer dan 3700m.
De hoge gebergten zijn de oorsprong van snelstromende rivieren, die gedurende eeuwen uitgestrekte valleien, vaak ook wel diepe ravijnen hebben gevormd. Daar is het grootste deel van de bevolking gecentreerd.
Nagorno-Karabach bevindt zich op een seismisch actieve zone.
Het klimaat is gematigd subtropisch, met een gemiddelde jaarlijkse temperatuur van +11°C. In de lentemaanden mei en juli, wanneer de meeste neerslag valt, komen stortvloeden met hagelslag vaak voor. Overigens is het weer op de hooglanden 100-125 dagen per jaar mistig.
Ruim 35% van het grondgebied is bedekt met wouden. De uitlopers van de gebergten zijn bedekt met struiken en weilanden. De laaglanden in het oosten zijn semi-woestijnachtig.
Fauna: o.a. bruine beren, herten, gemzen en lynxen.
De Karabachers hebben zich altijd al in hun vrijheid beperkt gevoeld door Azerbeidzjan.
Op 20 februari 1988 verzocht de overheid van Nagorno-Karabach aan de Opperste Sovjets van de Azerbeidzjaanse en de Armeense Sovjetrepubliek om in te stemmen met de overdracht van het gebied aan Armenië. Het verzoek werd echter afgewezen door zowel de Azerbeidzjaanse regionale autoriteiten in Bakoe als de federale Sovjetautoriteiten in Moskou.
Bij het uiteenvallen van de Sojet-Unie op 2 september 1991 riepen de overheden van het "oude" Nagorno-Karabach en die van buur Sjahoemian de Republiek Nagorno-Karabach uit. Maar begin 1992 brak er tussen de etnische Armeniërs van Nagorno-Karabach en de Azerbeidzjaanse autoriteiten een grootschalige oorlog uit. Nagorno-Karabach werd daarbij gesteund door Armenië, dat sinds het begin van het conflict voor hulpmiddelen, wapens en vrijwilligers zorgde. Armenië raakte zelf ook betrokken in het conflict na een Azerbeidzjaans offensief in december 1993.
De oorlog eindigde in 1994 ten gunste van etnische Armeense strijdkrachten, die behalve dat ze de grootste deel van de voormalige autonome regio handhaafden, ook een bufferzone creëerden door gebieden ten westen en ten zuiden van de enclave onder controle te krijgen, waardoor Nagorno-Karabach weer verbinding met Armenië kreeg. De streek Sjahoemian en de oostelijke delen van de gewesten Martoeni en Mardakert vielen evenwel onder Azerbeidzjaanse controle. Tijdens de gevechten ontvluchtten de Azeri's Nagorno-Karabach, terwijl etnische Armeniërs uit andere delen van Azerbeidzjan wegtrokken.
Al jaren wordt er nu in bilaterale onderhandelingen tussen Azerbeidzjan en Armenië gezocht naar een oplossing voor het conflict.