|
|
N I G E R I A |
|
|
Nigeria is een land in het westen van Afrika, gelegen aan de Zuid-Atlantische Oceaan (Golf van Guinee). De buurlanden zijn Benin, Niger, Tsjaad en Kameroen.
Nigeria kent een gevarieerd landschap. Van zuid naar noord kan men het land grofweg in de volgende vegetatiezones verdelen: mangrove aan de kust, vervolgens tropisch regenwoud en verder voor het grootste deel savanne en grassteppe in het uiterste noordwesten. Het reliëf wordt voor een groot deel bepaald door het stroomgebied van de twee belangrijkste rivieren, de Niger en de Benue, die op zo'n 390 km van de kust bij elkaar komen en samen de Nigerdelta vormen, een van de grootste delta's ter wereld. De naam "Nigeria" is overigens een combinatie van de woorden "Niger" (de rivier) en "area" (Engels voor "gebied").
In het oosten, op de grens met Kameroen, bevindt zich het hoogste punt van Nigeria: de Chappal Waddi, met een hoogte van 2419 m.
Politiek
Nigeria is een dichtbevolkt land en tevens het volkrijkste land van Afrika, met een erg sterke bevolkingsgroei. Er zijn meer dan 250 verschillende etnische groepen. De belangrijkste stammen zijn in een voortdurende strijd om de macht verwikkeld, wat van tijd tot tijd tot gewelduitbarstingen leidt. Bovendien zijn er vaak spanningen vanwege religieuze verschillen.
De hoofdstad is sinds eind 1991 Abuja. Daarvoor had de havenstad Lagos die functie. Nigeria werd op 1 oktober 1960 onafhankelijk van het Verenigd Koninkrijk.
De Britten waren langzamerhand van mening dat aan een onafhankelijkheid van Nigeria niet te ontkomen was, en vanwege de verschillen binnen Nigeria in volkeren werd er een federatie voorgesteld die bestond uit drie deelstaten. Elke deelstaat zou een hoge mate van autonomie krijgen. Op hun beurt zouden door de deelstaten vier ministers geleverd worden aan het centrale bestuur.
Na de eerste verkiezingen en de onafhankelijkheid nam de corruptie door regeringsfunctionarissen erg toe, hoewel een groot gedeelte van de bevolking van Nigeria arm was -en is.
Olielekkages, afvaldumping en gasaffakkeling zijn wijdverbreid in de Nigeriaanse Niger-delta. Deze vervuiling heeft schade toegebracht aan grond, water en lucht. Honderdduizenden mensen zijn getroffen, vooral de armsten en degenen die afhankelijk zijn van traditionele middelen van bestaan.
De vervuiling heeft ernstige gevolgen voor de mensenrechten, iets waarvoor de Nigeriaanse overheid en de oliemaatschappijen nauwelijks aandacht hebben. Door gebrek aan informatie worden de problemen alleen maar verergerd. Gemeenschappen in de Niger-delta hebben vaak geen toegang tot zelfs de meest elementaire informatie over de gevolgen van de olie-industrie op hun leven.
Zowel de Nigeriaanse overheid als Shell (het bedrijf dat de meeste olieoperaties uitvoert) hebben de verantwoordelijkheid om vervuiling op te ruimen en eerlijk uit te komen voor de gevolgen van de olie-industrie op de bewoners.
De Nigeriaanse regering zou zo spoedig mogelijk impact-studies moeten maken en ervoor zorg dragen dat er een uitgebreid schoonmaakprogramma voor de Niger-delta komt.
|
Uit het jaarrapport 2010 van Amnesty International (2009) Doodstraf: wordt gehandhaafd. Levensverwachting: 47,7 jaar. Sterftecijfer onder 5 jaar (m/v): 190/184 per 1000. Alfabetisme onder volwassenen: 72 %. De politie was nog steeds verantwoordelijk voor een groot aantal verschillende mensenrechtenschendingen, waaronder illegale executies, marteling en andere vormen van mishandeling, en gedwongen verdwijningen. Ze werden hiervoor niet gestraft. Sommige mensen waren het doelwit omdat ze weigerden smeergeld te betalen. Een aantal mensen werd doodgemarteld in politiedetentie. Gevangenen werden onder afschuwelijke omstandigheden vastgehouden; velen van hen wachtten al jaren op een proces. Mensenrechtenverdedigers en journalisten werden geïntimideerd en lastiggevallen door de regering. Geweld tegen vrouwen was nog steeds endemisch en mensen die ervan werden verdacht een relatie met iemand van hetzelfde geslacht te hebben werden nog steeds het slachtoffer van schendingen. Duizenden mensen in het hele land waren het slachtoffer van gedwongen huisuitzettingen. Ten minste 58 mensen werden ter dood veroordeeld, waarmee het totaal aantal gevangenen in de dodencel op meer dan 870 kwam. Velen werden veroordeeld na oneerlijke processen. De regering kondigde echter een ‘vrijwillig moratorium’ op executies af. In de Nigerdelta vonden in de eerste helft van het jaar nog steeds botsingen plaats tussen gewapende groeperingen en de veiligheidstroepen, waarbij vele doden vielen, onder wie omstanders. De veiligheidssituatie verbeterde nadat de president in augustus leden van gewapende groeperingen een amnestie aanbood. |
Boko Haram
"Verbreiding van het Woord van de Profeet en de Jihad", de beweging die later in de volksmond Boko Haram (= Westerse opvoeding is heiligschennis) zou gaan heten, werd in 2002 opgericht in Maiduguri, de hoofdstad van de noordoostelijke staat Borno, door de geestelijke Mohammed Yusuf. De beweging streeft naar de strikte toepassing van de sharia. De gewelddplegingen beperkten zich de eerste jaren tot die staat. In 2009 werd het gebouw van waaruit de aanslagen werden uitgevoerd, bestormd. Yusuf werd gevangengenomen en vermoord. Sindsdien groeide de sekte uit tot een terroristische organisatie die haar geweld aanvankelijk richtte op gebouwen van de autoriteiten. Toen die beter werden beveiligd, begonnen de zelfmoordaanslagen op markten, kerken en moskeeën.
(Voor alle duidelijkheid: Boko Haram is niet gelieerd aan de "Movement for the Emancipation of the Niger Delta", die strijdt tegen uitbuiting en onderdrukking bij de oliewinning in de Nigerdelta.)
Boko Haram streeft naar een nationaal verbod op al het onderwijs dat niet gebaseerd is op de islam. De groep vergelijkt zichzelf met de Taliban in Afghanistan en ze wordt lokaal ook wel zo genoemd. Boko Haram strijdt niet alleen tegen Westers onderwijs maar ook tegen culturele, religieuze en wetenschappelijke invloeden uit het Westen. De groepering verbiedt bijvoorbeeld het dragen van T-shirts en broeken. In de visie van Boko Haram wordt de staat Nigeria geregeerd door ongelovigen.
De organisatie is verantwoordelijk voor meer dan 935 doden in Nigeria in 2011. Tijdens de Kerst van dat jaar pleegde Boko Haram verschillende aanslagen op kerken, waarbij tientallen christenen werden gedood. Naar aanleiding van deze terreuraanslagen stelde de Nigeriaanse president Goodluck Jonathan de noodtoestand in voor een aantal noordelijke deelstaten.
Op 20 januari 2012 volgden verschillende aanslagen in de Noord-Nigeriaanse stad Kano, volgens de sekte een vergelding voor politieacties. Verspreid door de stad werden minstens acht gebouwen van politie en geheime dienst aangevallen. Aanvankelijk meldden de autoriteiten minimaal zeven doden en spraken ooggetuigen van minstens 20 doden, maar in de loop van de volgende dag werden dodentallen van 80 en 120 genoemd.
De afgelopen anderhalf jaar wist Boko Haram hele dorpen en steden in te nemen in Borno, Yobe en Adamawa, de drie deelstaten waar de terreurbeweging het meest actief is en waar al bijna twee jaar de noodtoestand heerst. Volgens de Nigeriaanse nationale organisatie voor rampenbestrijding NEMA is een kleine miljoen mensen op de vlucht voor de terreur.
Zes jaar leek de Nigeriaanse regering Boko Haram nauwelijks serieus te nemen en was het zwakke leger geen partij voor de moslimstrijders. In februari 2015, aan de vooravond van de presidentsverkiezingen, begon toch een grootschalig offensief. Met militaire hulp van buurlanden Niger, Tsjaad en Kameroen en de inzet van huursoldaten uit Zuid-Afrika en Rusland, wisten de troepen dorpen en steden te heroveren. Militaire voorlichters spraken zelfs al (voorbarig) van de 'overwinning op Boko Haram'.
Abubakar Shekau, de huidige leider van de sekte, zou zijn positie hebben verstevigd door een bijzonder gewelddadig optreden, ook tegen lokale geestelijken die zich tegen hem uitspraken. Hij ontwikkelde tevens een soort persoonlijkheidscultus en zei in videoboodschappen herhaaldelijk dat hij gelooft dat God hem de opdracht heeft gegeven om te moorden en dat hij "evenveel plezier haalt uit het moorden als uit het slachten van een kip of ram". Deze ontwikkelingen leidden ertoe dat zelfs veel conservatieve moslims in Noord-Nigeria, salafisten, niets met zijn organisatie te maken willen hebben.
Sinds 2013 zijn het noorden van Nigeria en de aangrenzende regio's in de buurlanden door de talrijke aanslagen een soort oorlogsgebied geworden. Er vielen al duizenden doden en honderden mensen werden gekidnapt, voornamelijk kinderen en buitenlandse arbeiders. Wegens het uitblijven van steun van het Nigeriaanse leger mobiliseerden lokale moslims en christenen zich in burgermilities om hun dorpen te beschermen tegen de moordende rooftochten.
In de eerste zes maanden van 2014 vielen er volgens Human Rights Watch meer dan 2000 slachtoffers. Openbare plekken die een doelwit kunnen zijn, worden nu beter in de gaten gehouden. Op de Jimeta Modere Market, de grootste markt van Yola's buurgemeente Jimeta, lopen veertig undercoveragenten rond -van wie de helft vrouwen. Daarnaast zijn er vijf bomexperts en politieagenten in uniform en, niet te vergeten, een heuse burgerwacht.
Het is de vraag of de militaire overwinningen op Boko Haram beklijven. De militairen uit de buurlanden hebben kritiek op de inzet van hun Nigeriaanse collega's, die zich nauwelijks laten zien. Zij vrezen dat Boko Haram op volle sterkte zal terugkeren zodra de soldaten uit Tsjaad en Kameroen zich terugtrekken uit het heroverde gebied en het Nigeriaanse leger het zogezegd overneemt. Trouwens, Boko Haram heeft in Nigeria geen monopolie op gruweldaden: een vernietigend rapport van Amnesty International laat zien dat de Nigeriaanse krijgsmacht structureel oorlogsmisdaden pleegt en mensenrechten schendt door allerlei martelpraktijken, standrechtelijke executies en massale verdwijningen.
Schone Handen
Op de Corruption Perceptions Index van Transparency International over corruptie bij openbare diensten behaalt Nigeria, Afrika's grootste economie, een bedroevende score van 27 op 100 -met 0 als totaal corrupt en 100 als zijnde volledig zuiver.
De nieuwe president en ex-militair Muhammadu Buhari beloofde bij zijn aantreden in mei 2015 schoon schip te maken met de endemische corruptie, o.m. in het nationale oliebedrijf. Naar schatting 150 miljard dollar aan verduisterde overheidsfondsen zouden op buitenlandse rekeningen staan.
Buhari's kabinet, dat pas in september aantrad, had het heel lastig van bij de start: inderdaad geraakten heel wat kandidaten voor de post van Justitie en Financiën niet door de eerste selectie.
Biafra
Van 1967 tot begin 1970 leidde de vondst van olie in Biafra tot een totale oorlog tussen de verschillende secties en dan vooral tussen Igbo's en Hausa-Fulani's -samen met de Yoruba zijn dat de grootste etnische groepen. Na een coup, een tegencoup en de moord op de noordelijke staatsgreeppleger, in 1966, kwam het tot een gewelddadige uitbarsting en duizenden Igbo-handelaren in het noorden (het “stamland” van de Igbo ligt in het zuidoosten van Nigeria) werden vermoord. Een miljoen anderen sloegen op de vlucht en de roep om een eigen staat klonk steeds luider. Op 30 mei 1967 riep luitenant-kolonel Odumegwu Ojukwu in Zuidoost-Nigeria eenzijdig de onafhankelijke staat Biafra uit.
Dat was in 1967. Dat daar niet lang tevoren dus olie was gevonden, heeft zeker meegespeeld. Een maand later gingen federale soldaten in de tegenaanval en de opstandige regio werd jarenlang in haast middeleeuwse stijl belegerd en uitgehongerd. Ojukwu speelde, met hulp van Amerikaanse pr-lui, de hongerende burgerbevolking uit in de internationale media. Het leverde massale sympathie op voor de uitgemergelde “Biafrakindjes”, maar ook dat mocht niet baten. Biafra zou uiteindelijk het loodje moeten leggen.
Biafra was een redelijk zelfstandige staat binnen Nigeria, in het zuidoosten. De schatting van het dodental door deze oorlog lopen sterk uiteen: sommige bronnen gewagen van 2 miljoen slachtoffers.
Nnimdi Kanu: terrorist of vrijheidsstrijder voor Biafra?
Nnimdi Kanu zit in de gevangenis op beschuldiging van landverraad. Hij ijvert voor de afscheiding van enkele staten van Nigeria en de vorming van een onafhankelijke republiek Biafra. Kanu's medestanders van het IPOB (The Indigenous People of Biafra) zetten onlangs een Free Kanu-campagne op om zijn gevangenschap ongedaan te maken.
Het IPOB wil zijn voorman graag voorstellen als een nieuwe Mandela. De Brits-Nigeriaanse Nnamdi is immers ook advocaat van beroep en stelt dat de tijd gekomen is om de wapens op te nemen tegen de overheid.
Vandaag lijkt met Nnamdi Kanu een nieuwe generatie onafhankelijkheidsstrijders opgestaan. Kanu is afkomstig uit Umuahia, in Abia State, Zuidoost-Nigeria. Hij was lid van MASSOB (Movement for Actualizaton of the Sovereign State of Biafra), maar in 2009 viel hij in onmin bij MASSOB-leider Raph Uwazuruike. Een paar jaar later werd hij de kopman van het IPOB, een van de talloze pro-Biafra-bewegingen. In Londen zette hij een livestreamzender op, Radio Biafra, vanwaar hij de uitzendingen doorspekte met vuilspuiterij en haattaal aan het huidige Nigeria.
Dat de in 2015 verkozen president Muhammadu Buhari, een moslim uit het noorden, bij zijn aantreden vooral hoge (ministers)posten aan noorderlingen toebedeelde, zette nog meer kwaad bloed. Ook Kanu liet zich niet onbetuigd. Voor de Igbo-diaspora in Los Angeles zei hij tijdens een toespraak in september 2015: “We hebben geweren en kogels nodig en jullie in Amerika zullen ons die geven. Als we Biafra niet krijgen, zal iedereen sterven.'
De meningen zijn verdeeld. Sommigen, vooral Hausa en Fulani uit het noorden, doen Kanu af als een 'terrorist die haat predikt en zelfs etnische zuiveringen voorstaat', een beetje in stijl van Radio Mille Collines destijds in Rwanda. Andere Nigerianen zouden gelijk het vliegtuig nemen en gaan vechten voor Biafra en tegen de federale regering. Het is trouwens niet helemaal duidelijk wat de verschillende afscheidingsbewegingen precies verstaan onder Biafra. Sommigen willen vooral de vijf overwegend door Igbo bevolkte staten Abia, Anambra, Ebonyi, Enugu en Imo verenigen. Anderen zouden er wat graag de hele Nigerdelta en zelfs Benue State bijnemen. Maar alle grootspraak over Mandela en zelfbeschikking ten spijt, geniet de afscheidingsgedachte bij oudere, werkende en gegoede Igbo's weinig steun. De grootste oproerkraaiers zijn vooral jongeren, die zich de pijn en het verlies van de Biafra-oorlog niet eens meer voor de geest kunnen halen. Voor sommigen is Kanu een icoon en zijn gevangenschap versterkt dat aura alleen maar.
Activist Maurice Fangnon komt op voor sloppenwijkbewoners die uit hun huizen worden gezet. De politie pakte hem op in juli 2017 in een poging hem het zwijgen op te leggen.
Fangnon beschuldigt twee leden van een invloedrijke koninklijke familie van brandstichting en moord. Dit vond plaats toen de overheid eind vorig jaar leden van de Otodo-Gbame gemeenschap dwong hun huizen te verlaten. Volgens ooggetuigen waren de twee mannen aanwezig bij aanvallen op enkele bewoners. De huizen moesten ontruimd worden omdat de koninklijke familie het land opeiste.
Fangnon meldde de aanvallen bij de politie. Die pakte hem echter op en beschuldigde hem ervan valse informatie te hebben gegeven. Hij is op borgtocht vrij, maar er loopt nog een onderzoek tegen hem.
Vervolgd wegens milieuonderzoek!
Raymond Gold is een gerespecteerd lid van de Irede-gemeenschap, die naast een olieraffinaderij van Integrated Oil and Gas Ltd. woont. Gold vroeg het bedrijf begin 2016 om duidelijk te maken welke gevolgen de activiteiten van de olieraffinaderij hebben voor onder meer het drinkwater in de omgeving. Hij sprak zich ook uit op de radio en in de krant. De Nigeriaanse wet stelt bedrijven verplicht hier onderzoek naar te doen. Maar de autoriteiten in de staat Lagos besloten, aangespoord door het olie- en gasbedrijf, om Gold te vervolgen.
Gold kan een celstraf van drie jaar krijgen voor aanklachten die zijn verzonnen om hem en de Irede-gemeenschap te intimideren. Hij is op borgtocht vrij. Zijn rechtszaak is in volle gang.
Wordt cultuur de nieuwe olie?
Nigeria wil, geïnspireerd door het succes van de eigen filmindustrie (Nollywood), de creatieve industrie aanzwengelen.
Rebellen in Ivoorkust legden tijdens het conflict van 2010 hun wapens neer als er nieuwe Nigeriaanse films uitkwamen. Heel Afrika lijkt wel verslaafd aan Nollywoodfilms. In Kenia, Tanzania en Zuid-Afrika spreken heel wat jongeren al Engels met een Nigeriaans accent! Omo Sexy, zoals actrice Omotola Jalade Ekeinde door haar 3,5 miljoen volgers op Facebook wordt genoemd, de "Queen of Nollywood", was al in 2013 een van de 100 invloedrijkste mensen ter wereld. Nollywood is met zijn productie van zo'n 50 films per week de op één na grootste werkgever van het land -na de landbouwsector.
Jarenlang werd al wat cultuur was, ernstig verwaarloosd. Het beleid was dan ook verouderd, kunstenaars kregen geen geld en musea stonden te verkommeren. Maar nu ziet de regering cultuur als de beste bron voor economische groei en wil die sector optimaal tot ontplooiing brengen. Een bloeiende cultuursector zal werkloze jongeren aan een baan helpen, het imago van Nigeria verbeteren en buitenlands kapitaal aantrekken.
En dat is hard nodig: nog niet zo lang geleden was het land de grootste economie van het continent, maar in 2016 was er een recessie door de daling van de olieprijzen en de vele aanslagen door militante groeperingen.
Ondertussen was en is de artistieke productie in Nigeria groter en veelzijdiger dan in de meeste Afrikaanse landen. Er zijn inderdaad nogal wat fanatieke kunstenaars die heel ondernemend zijn.
Grote vereiste voor de overheid: cultuur niet louter zien als instrument voor de eigen politieke agenda. Ook kunst die ze zelf niet begrijpt, verdient een plaats! Ze moet dus vertrouwen hebben in de burgers en hun creativiteit in een beter daglicht stellen.
Black Lives Matter!
In 1992 werd SARS opgericht, het Special Anti-Robbery Squad, een speciale afdeling van de Nigeriaanse politie, om misdrijven zoals gewapende overvallen, kidnapping en cyberfraude aan te pakken. Na enkele jaren van degelijke misdaadbestrijdingen ontpopte SARS zich zelf tot een van de grootste geweldplegers. SARS raakte betrokken bij buitengerechtelijke moorden, illegale arrestaties en marteling van burgers en de diepgewortelde corruptie die vandaag kenmerkend is voor de Nigeriaanse politie. De slachtoffers van SARS zijn, net zoals de slachoffers van politiegeweld in de Verenigde Staten, vooral de gemarginaliseerde groepen -de armen, de jongeren, vrouwen en mensen uit de LGBTI+-gemeenschap.
In het lgbo zeggen ze dat sommige dingen zo ongelooflijk of verschrikkelijk zijn dat ze 'je mond opeten en inslikken'. Het martelen van mensen door SARS -ondersteboven aan een metalen staaf gehangen, geslagen met zware stokken en met de platte kant van machetes, aanrandingen- berooft hen niet alleen van hun waardigheid of het licht in hun ogen, maar ook van hun stem. Het geweld eet als het ware hun mond op.
Begin oktober, vijf maanden nadat het filmpje van de moord op George Floyd door een politieagent in Minneapolis viraal ging, gebeurde hetzelfde met een filmpje van een jonge, naamloze Nigeriaan die door een Sars-officier doodgeschoten werd. Het filmpje van Floyd die op het asfalt ligt, terwijl officier Derek Chauvin op nonchalante wijze diens leven beëindigde, deed uitgebreide protesten ontbranden in de Verenigde Staten en ver daarbuiten. In Londen leidde Black Lives Matter-activiste Sasha Johnson #EndSars-betogingen naar Buckingham Palace. In Nigeria hielden demonstranten borden in de lucht bij de Amerikaanse ambassade, met boodschappen tegen politiegeweld en geweld tegen zwarte lichamen. Zwarten overal en hun bondgenoten eisen gerechtigheid voor Floyd en andere slachtoffers.
Maar hoe komt het nu dat juist het filmpje van Floyd zo'n lawine van woede en activisme in gang zette en andere landen overspoelde? Sommigen denken dat het iets te maken heeft met de aard van de beelden, in het bijzonder de knie op de nek van een volwassen man die om zijn overleden moeder roept. Wat ook de reden mag zijn, misschien omdat het seizoen van antipolitiegeweldprotesten nog niet voorbij was voor de publieke opnie, feit is dat het filmpje van de jonge Nigeriaan dezelfde invloed had als dat van Floyd. De protesten van (vooral) jonge Nigerianen leidden ertoe dat mensen als Hillary Clinton en Hollywoodsterren zich aansloten bij de EndSARS-beweging. Lewis Hamilton droeg een T-shirt met End SARS tijdens een interview vlak voor de Portugese Grand Prix.
Enkele dagen na het begin van de protesten kondigde de Nigeriaanse president Muhammadu Buhari aan dat hij SARS zou ontbinden. Het was een aankondiging van weinig betekenis, omdat de president niet zei dat de criminele elementen binnen de politieafdeling voor het gerecht zouden moeten verschijnen, maar wel dat de SARS-agenten zouden worden overgeplaatst naar andere eenheden en dat een nieuwe eenheid, SWAT, zou worden opgezet.
Het protest zwol aan en op 20 oktober, twee weken nadat het begon, in wat nu het Lekki Toll Gate-bloedbad wordt genoemd, opende de politie het vuur op vreedzame demonstranten, wiens enige wapens hun stemmen en Nigeriaanse vlaggen waren. Er zijn tegenstrijdige berichten over hoeveel mensen daarbij het leven lieten, over of het de federale regering dan wel de staatsregering van Lagos was die het bevel gaf om te schieten, over of er in de lucht werd gevuurd of op de betogingers. Wat niet ter discussie staat, is: gewapende politieagenten werden als dolle beesten losgelaten op vreedzame betogers in een democratie. De beelden en geluiden van die manifestaties aan de Lekki-tolpoort en elders doen denken aan de beelden die we zien van de Black Lives Matter-betogingen in de Verenigde Staten. Een golf van (zwarte) lichamen die met traangas en waterkanonnen aangevallen worden, en het geluid van geweerschoten.
Ook de nasleep was dezelfde. Allerlei criminelen maken misbruik van de rechtmatige protesten en vernielen en plunderen winkels. Bij de protesten in Nigeriaanse steden doorbraken familieleden van SARS-slachtoffers de stilte die zoveel andere mensen had ingeslikt, en vertelden ze hun verhalen.
In 2012 arresteerden SARS-agenten Chijioke Iloanya op een feestje. Zijn ouders konden zich de overdreven omkoopprijs van de SARS-agent niet veroorloven en daarop werd hij vermoord en zijn lichaam in een rivier gedumpt. De agent die hiervoor verantwoordelijk is, James Nwafor, wordt nog steeds niet vervolgd. De betogers eisen nu dat er een einde komt aan de immuniteit die James Nwafor en zijn soortgenoten onbestraft laat. Ze eisen een nieuwe wereld en inspireren daarbij andere landen op het continent. In Angola bijvoorbeeld protesteerden burgers tegen politiegeweld en riepen ze op tot verkiezingen omdat het leven er steeds duurder wordt en de werkloosheid stijgt.
In een tijd waarin de kloof tussen arm en rijk groter wordt -volgens persagentschap Reuters heeft zo'n 35 procent van de Nigerianen tussen 15 en 34 jaar oud geen werk- en in een jaar waarin we te maken hebben met de economische gevolgen van een pandemie, is het niet verrassend dat mensen er genoeg van hebben of dat er opportunistische vechtersbazen de straat onveilig maken.
De gerechtelijke onderzoekscommissies, die in verschillende deelstaten in Nigeria worden opgezet, moeten de klachten over het politiegeweld en buitengerechtelijke executies behandelen, en er ook voor zorgen dat de slachtoffers hun gram kunnen halen. Gerechtigheid mag geen houdbaarheidsdatum hebben.