|
|
V E N E Z U E L A |
|
|
Venezuela kent een grote verscheidenheid aan landschappen. Vooreerst zijn er de uitlopers van het Andesgebergte in het noordwesten en langs de noordelijke Caribische kust, met als hoogste punt de Pico Bolívar van 5007 meter. Verder bevinden zich in het noordwesten ook laaglanden rond het Meer van Maracaibo en de Golf van Venezuela.
Het centrum van het land wordt dan weer gekenmerkt door uitgestrekte vlaktes, die zich uitspreiden van de Colombiaanse grens tot de rivierdelta van de Orinoco. In het zuiden ligt het geïsoleerde Hoogland van Guyana, met de Angelwaterval, de hoogste waterval ter wereld.
Het klimaat is tropisch en over het algemeen heet en vochtig, maar meer gematigd in de hooglanden.
Langs de kust bevindt zich een aantal eilanden. Aan de noordwestkant liggen Los Monjes en het schiereiland Paraguaná. Aan de noordoostkant liggen de eilanden La Tortuga en Isla Margarita, Cubagua en Coche.
Politiek
Volgens het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde Naties leeft in Venezuela 52,0 % van de bevolking onder de nationale armoedegrens -volgens andere bronnen ligt dit cijfer nog veel lager.
Een groot deel van de negentiende en twintigste eeuw werden gekenmerkt door perioden van politieke instabiliteit, dictatoriaal bewind, en revolutionaire onrust. Nadat de militairen in 1958 hun actieve bemoeienis met de nationale politiek gestaakt hadden, begon een tot nu toe onafgebroken periode van democratisch civiel bestuur.
In 1992 vond er een mislukte staatsgreep plaats, die door Hugo Chávez georganiseerd was. Hij werd gevangengenomen, maar herkreeg zijn vrijheid een paar jaar later, waarna hij zich kandidaat stelde voor het presidentschap en werd gekozen in 1998. In 2002 vond er wederom een mislukte staatsgreep plaats, ditmaal gericht tegen Chávez zelf, een coup die volgens velen door de VS gesteund werd. In opeenvolgende verkiezingen en referenda bleef Chávez wel duidelijke overwinningen behalen, steeds namens de Socialistische Partij. Voorheen was hij de leider van de Beweging van de Vijfde Republiek vanaf haar oprichting in 1997 tot 2007, toen hij de leider werd van de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela. Hij volgde zijn eigen politieke ideologie genaamd het bolivarisme en socialisme van de 21ste eeuw, voerde vele socialistische hervormingen in, o.a. door een nieuwe grondwet in te stellen ten voordele van minderheidsgroepen en door een aantal belangrijke industrieën te nationaliseren.
Tijdens zijn tweede presidentiële termijn introduceerde hij een systeem van Bolivariaanse missies, gemeenteraden en door de werknemer beheerde coöperaties, evenals een programma van landhervormingen en nationaliseringen. De oppositie, die hem inmiddels verweet een populist te zijn die de democratie aan het uithollen was en in toenemende mate autoritair, probeerde hem uit de macht te zetten, zowel door middel van een mislukte militaire coup in 2002 als door een referendum in 2004.
In 2005 verkondigde Chávez openlijk zijn trouw aan het socialisme en in 2006 werd hij opnieuw tot president gekozen, waarop hij in 2007 zijn nieuwe politieke partij, de Verenigde Socialistische Partij van Venezuela, oprichtte. Hoewel Chávez in 2011 aan kanker leed, verklaarde hij dat hij opnieuw verkiesbaar zou zijn als president bij de presidentsverkiezingen in 2012.
Chávez was dus ook een tegenstander van het buitenlands beleid van de Verenigde Staten. Hij had een bondgenootschap met de socialistische regeringen van Fidel en Raúl Castro in Cuba, Evo Morales in Bolivia, Rafael Correa in Ecuador en Daniel Ortega in Nicaragua. Zijn presidentschap werd gezien als een onderdeel van de Draai naar Links in Latijns-Amerika. Hij steunde Latijns-Amerikaanse en Caribische samenwerking en hij was medeoprichter van de Unie van Zuid-Amerikaanse Naties, de Bolivariaanse Alliantie voor de Amerika's, de Bank van het Zuiden en het regionale televisie-netwerk TeleSUR.
Tegenstanders beschuldigden hem trouwens van demagogie en dictatoriale neigingen. Zo stond hij er om bekend harde polariserende uitspraken te doen: in een toespraak voor de Verenigde Naties in 2006 vergeleek hij de Amerikaanse president Bush met de duivel. De Britse premier Tony Blair werd door hem eens het broertje van Adolf Hitler genoemd. Politieke vrienden zocht hij onder landen zoals Libië, Iran en Wit-Rusland, die hij allemaal in 2006 bezocht. Critici stelden dat zijn Boliviaanse 'revolutie' steeds verder van een democratie leek af te dwalen...
In april 2013 won Nicolás Maduro de verkiezingen met een zeer kleine voorsprong. Maduro kreeg 50,66% van de stemmen en zijn tegenhanger Henrique Capriles 49,07%.
Maduro is een socialistisch politicus, opgegroeid in de volkswijken van Caracas als zoon van een vakbondsman. Hij stond mee aan de wieg van de Movimiento Quinta República, de socialistische partij die Chávez in 1998 aan de macht bracht. Onder Chávez was hij vicepresident sinds 13 oktober 2012. Eerder was hij voorzitter van het parlement (2005) en minister van Buitenlandse Zaken (2006-2013).
Door de parlementaire verkiezingen van december 2015 had de oppositie twee derde van de zetels in het parlement bemachtigd. De macht van de ruim 15 jaar regerende socialistische partij van Maduro was hierdoor flink verzwakt. De economie van Venezuela kromp vervolgens fors door de sterk gedaalde olieprijzen, de stijgende prijzen, het gebrek aan werkgelegenheid, het gevoel van onveiligheid en het tekort aan basisgoederen. Begin 2016 beperkte Maduro verder de macht van het parlement.
Op 1 september kwamen honderdduizenden aanhangers van de oppositie op straat om het vertrek van de regering te eisen. Gehuld in het wit trokken ze door de straten van de Caracas. Volgens Maduro zijn de protesten een voorbode van een staatsgreep.
Volgens mensenrechtenorganisaties werden de afgelopen week ten minste tien activisten van de oppositie opgepakt omdat ze gewelddadige acties zouden hebben gepland. In Caracas waren extra agenten op de been en op diverse wegen werd traangas ingezet om betogers tegen te houden.
Venezuela verkeert in een diepe economische crisis. Het land is sterk afhankelijk van de verkoop van olie en door de dalende prijzen op de wereldmarkt is de staatsbegroting ingestort. Het Internationaal Monetair Fonds voorspelt dat de inflatie dit jaar zal uitkomen op 480 procent en volgend jaar zal oplopen tot 1600 procent. Aan de meest fundamentele goederen, van voedsel tot wc-papier, zijn ernstige tekorten. Die goederen ging men de afgelopen maanden massaal aankopen over de grens, in Colombia, met als gevolg dat de grenzen een tijd werden gesloten voor voetgangers!
Onrust!
April 2017. Het is al maanden onrustig in Venezuela. Hoe meer Maduro de macht naar zich toe probeert te trekken, hoe meer mensen de straat opgaan. Ondertussen verkeert het land in een zware economische recessie. De centrum-rechtse oppositie en de linkse Maduro staan lijnrecht tegenover elkaar.
Bij de verkiezingen in 2015 raakte de socialistische partij -die het linkse gedachtegoed van Maduro en zijn voorganger Hugo Chávez vertegenwoordigt- de meerderheid in het parlement kwijt. Tegenstanders van het regime verenigden zich in de oppostiepartij Mesa de la Unidad Democrática en willen een alternatief bieden voor het socialistische bewind, dat gezorgd heeft voor een torenhoge inflatie, voedseltekorten en zelfs een dreigende hongersnood. Maduro's grootste tegenstander is Henrique Capriles die een vrijemarkteconomie nastreeft. Hij wil het tijdens de presidentsverkiezingen in 2018 opnemen tegen Maduro.
In een uiterste poging de macht van de oppositie in te perken, schoof Maduro het parlement opzij, waardoor de oppositie monddood werd gemaakt. Volgens het hof functioneerde het parlement slecht en hielden parlementariërs zich niet aan de regels. Tegenstanders van de president vermoeden dat de rechters handelden in opdracht van Maduro. Buurlanden reageerden verontwaardigd op de beslissing en spraken van een staatsgreep. Peru trok zijn ambassadeur terug en sprak van een stap richting dictatuur.
Direct na de beslissing van de rechters gingen in Caracas duizenden mensen de straat op. De oproerpolitie en het leger sloegen de protesten hard neer. Onder internationale druk riep Maduro het gerechtshof op het parlement zijn macht terug te geven. Dat kon nieuwe protesten echter niet verhinderen. Vijf mensen kwamen om het leven en honderden mensen raakten gewond.
Onder het bewind van Maduro steeg het aantal plunderingen en nam de algemene criminaliteit toe. De legerleiding zwoer op 18 april "onvoorwaardelijke trouw" aan Maduro, nadat de oppositie het leger had opgeroepen de "kant van het volk" te kiezen. Daarnaast wordt de president gesteund door de Bolivariaanse militie, een militante beweging die formeel geen deel uitmaakt van het leger en een overblijfsel is van de Bolivariaanse revolutie van Hugo Chávez in 1999. De beweging belichaamt het anti-imperialistische gedachtegoed van Chávez en van de naamgever van de beweging, Simon Bolivár.
In zijn poging de macht te behouden heeft Maduro toegezegd de militie uit te breiden tot een half miljoen leden. Ze worden met name ingezet in de straten van Caracas om de orde te bewaren en nieuwe demonstraties te voorkomen.
In mei 2018 waren er weer presidentsverkiezingen. Een groot deel van de oppositie deed niet mee. Volgens de kiesraad was de opkomst 46,1%, veel lager dan de 80% tijdens de vorige verkiezingen in 2013. Maduro kreeg 5,8 miljoen of 67% van de uitgebrachte stemmen. Zijn grootste uitdager, Henri Falcón, kreeg 21% van de stemmen. Vanuit binnen- en buitenland kwam er veel kritiek, op veel stembureaus waren medewerkers van Maduro aanwezig en stemmers konden geld en bonussen van de regering krijgen.
Na afloop riepen 14 landen, waaronder Argentinië, Brazilië en Canada, hun ambassadeur terug uit protest. De Verenigde Staten kondigden nieuwe economische sancties aan. Vladimir Poetin van zijn kant feliciteerde Maduro met zijn herverkiezing.
Op 10 januari 2019 werd Maduro beëdigd voor een nieuwe periode van zes jaar.
Nog in januari riep oppositieleider Juan Guaidó zich uit als interim-president en wilde de macht over het land overnemen.
Dorst!
Een groep mensen wast zichzelf in de vervuilde Guaire-rivier, die recht door de Venezolaanse hoofdstad Caracas stroomt. Door de langdurige stroomuitvallen in het land werken de waterpompen niet en is er geen water. De president weigerde lange tijd om hulpgoederen toe te laten. De gevolgen van de crisis zijn enorm: water uit de kraan is een utopie, sommige burgers zijn zelfs genoodzaakt het rivierwater te drinken.
In een poging het elektriciteitsnetwerk te stabiliseren heeft de regering het land .op een dagrantsoen van vier uur stroom gezet. De werk- en schooldagen zijn ingekort.
Over de oorzaak van de problemen met de elekriciteit verschillen de meningen. President Maduro meent dat de Amerikanen erachter zitten, maar de Venezolanen leggen de schuld juist bij de president en zijn nalatigheid. Urenlang sta je in de rij voor de supermarkt. Eenmaal binnen zie je grotendeels lege schappen. Flessen water kosten drie tot vijf dollar. Dat is veel voor Venezolanen: de helft of meer van hun maandloon!
Venezuela gaat al jaren gebukt onder hyfperinflatie, falende overheidsdiensten en chronische voedseltekorten. Na een veel te lange periode van weigering mag het Rode Kruis eindelijk medicijnen aan ziekenhuizen en generatoren leveren.
Gezondheid gewetensgevangene in gevaar!
Rubén González werd in november 2018 gearresteerd en veroordeeld na een oneerlijk proces. Als vakbondslid demonstreerde hij tegen het arbeidsbeleid van de Venezolaanse regering. Zijn arrestatie vond plaats in een context van wijdverspreide willekeurige opsluitingen van activisten en mensenrechtenverdedigers.
Bovendien weigert de rechtbank González de medische hulp te verschaffen die hij dringend nodig heeft. González lijdt al tien jaar aan nierfalen. Eind november kreeg hij pas na grote publieke druk medische verzorging nadat hij al meer dan 72 uur koorts had. Na een korte behandeling werd hij meteen teruggebracht naar de gevangenis. Intussen verkeert hij opnieuw in een hypertensieve episode.
Journalist opgepakt na bericht over corona!
De Venezolaanse journalist Darvinson Rojas werd op 21 maart 2020 gearresteerd door de politie. Het was overduidelijk dat de agenten Darvinson wilden verhinderen om informatie door te geven over de verspreiding van het coronavirus in Venezuela. Hij deed op twitter live verslag van zijn arrestatie.
De agenten claimden dat ze de journalist moesten oppakken en ondervragen vanwege een zaak rond COVID-19. Wat deze zaak inhoudt is volstrekt onduidelijk en bovendien geen reden voor arrestatie. Darvinson zit nu zonder aanklacht vast bij een speciale actie-eenheid van de politie. Deze staat erom bekend dat ze ernstige mensenrechtenschendingen pleegt.
Stafleden NGO zijn gewetensgevangenen!
Op 12 januari 2021 arresteerden agenten van het Directoraat-Generaal Militaire Contraspionage (DGCIM) in Maracaibo stafleden van de medische en humanitaire NGO Azul Positivo uit de deelstaat Zulia (West-Venezuela).
Johan León Reyes, Yordy Bermúdez, Layners Gutiérrez Díaz, Alejandro Gómez Di Maggio en Luis Ferrebuz worden beschuldigd van financiële delicten en samenwerking om misdaden te begaan.
Amnesty International beschouwt hun arrestatie en vervolging als uitsluitend gebaseerd op hun humanitair werk voor de NGO Azul Positivo. Het zijn dus gewetensgevangenen.
Azul Positivo is een NGO die sinds 2004 inclusie, begrip en behandeling van HIV-patiënten promoot, alsook transversale kwesties aanpakt, zoals soa, diversiteit en seksueel geweld.